شعر "شاه كليد هشتم" با لهجه مشهدي

              شاه كليد هشتم

وقتي كه ميام حرم عــقده دِل وا مُكُنم      

 خودومه يواشكي چُخــــــــتِ دلت جا مُكُنم

تويَم از روي كرم به حرف مــوُ گوش مُكُني  

گاهي وقتا كه ميام با ديدَنُم جــــــــوش مُكُني

مو همش با گريه خودــمهِ بره تو لوس مُكُنُم   

 از عصاي خادمِ تا به ضريح ، بوس مُكُنُم

اَگِرَم گُناه دِروُم عِــــندِ خِلافُم تو با مو تا مُكُني  

اگه كورِ گِرِه اي زندگي تو با نيگات وا مُكُني

مو هَمَش توي دُعـــــام از تو طـــِلا مِلا مخوام    

بس كه پر رويُم بره تِمام مُشكِلاتُمَم دِوا مخوام

بس كه خوبي از خدا بِره دِلُم صِــــفا مِخي    

تو بِره اي عقل ناقِصُم اَزَش شِــــــفا مِخي

گاهي كه ميام حرم حال نِدِروم هَوا مخوام      

مو مُگُم زن نِدِروم همــش مُگُم بِلا مخوام

تو كه سلطــــــان وفايي مــــورِه با وفا مِخي      

 تو مورِه صفر كيلومتر، جِوونِ با خُدا مِخي

يا رِضا قُربونتُم با شاديات با غصه هات       

 شاديا بالا سَرِت هرچي غَمهِ پايـــينِ پات

مو ديدُم جِوونارِه بالا سَرِت عـــــقد مُكُنن       

 زن و شو توي حرم ، كِنار تو عهد مُكُنن

قَبل خطبه دِلاشان نِزديكُ دستاشـــان جُدا        

 بَعدِ عَقد دست و دِلاشـــان يكيهِ كارِ خُدا

از هَمو بَست پايين مُرده مــــيارَن گُروگُر       

 قومايِ مُردهِ يَم اَشك ميريــــزن هِي شُرشُر

دو سه دور طِواف مِدَن اورِه به دور حَرَمِت     

 تا اَگه مَكه نِــــــرِفته حاجي شـــــهِ با كَرَمِت

يا رضـــــــــــا آمـــــرزِشِ او مُردِهه پايِ توئهِ         

چون كه زائر و مجـــــاور و خاطرخوايِ توئه

يا رضا تا زنده يِم دَعوَتِمان كُن زود به زود      

 نِه كه مُردِم اُفقي، رو دستايِ مَردُم چي سود؟

يا غَريــــــــبَ الغُرَبا اي دِلِ مو آهــــــــويِ تو      

غير تو شِكار نَشه ضــــــــــمانَتت كادويِ مو

اَگه مو شِعر شِكِسته بسته گُفتُــم تو بِبَخش        

 ولي تو زير دُعاي بيت هَفتُم خــــط بِكَش

واژه نامه    چخت = گوشه / شو = شوهر/ گر گر = تند تند/

ديگه بقيه اش واضحه