نیاز به امامت‏

یونس نقاش یکی از دوستان و شیعیان امام هادی علیه‏السلام بود، یک روز لرزان و پریشان سراسیمه نزد امام هادی علیه‏السلام آمد و گفت: «ای آقای من، در مورد خانواده‏ام به شما سفارش می‏کنم از آن‏ها سرپرستی کنید. 
امام: چه شده؟ چه خبر؟ 
یونس: آماده مرگ شده‏ام. 
امام هادی علیه‏السلام در حالی که خنده بر لب داشت فرمود: چرا ای یونس؟ 
یونس: موسی بن بغا (سرلشگر متوکل) نگین گرانقیمتی را به من داده، تا روی آن نقاشی کنم، نگین در دستم شکست و دو نیمه شد، فردا وقت پرداخت آن است، اگر موسی ببیند این نگین گرانقیمت را شکسته‏ام یا دستور می‏دهد هزار تازیانه به من بزنند یا مرا بکشند؟ 
امام هادی: به خانه‏ات برو تا فردا حادثه‏ای جز خیر پدید نمی‏آید. 
یونس که بسیار مضطرب بود به خانه‏اش بازگشت و آن شب را با هزار زحمت و رنج به سر آورد، صبح زود با پریشانی و نگرانی شدید به محضر امام هادی علیه‏السلام آمد و عرض کرد: «فرستاده‏ی موسی آمده و نگین را از من می‏طلبد، چه کنم؟» 
امام هادی: برو به خانه‏ی موسی، جز خیر چیزی نخواهی دید. یونس: ای آقای من به موسی چه بگویم؟ امام هادی علیه‏السلام در حالی که خنده بر لب داشت، فرمود: «نزد موسی برو و آنچه را گفت بشنو و آن جز خیر نمی‏باشد». یونس به خانه‏ی موسی رفت و سپس در حالی که شادمان و خندان بود نزد امام هادی علیه‏السلام بازگشت و به امام عرض کرد: «ای آقای من، نزد موسی رفتم، به من گفت: دختران کوچکم در مورد این نگین با هم دعوا دارند، این نگین را دو نیمه کن، که به هر کدام از دو دخترم یکی از آنها برسد، اگر چنین کنی تو را از مال دنیا بی‏نیاز می‏سازم. امام هادی علیه‏السلام از اینکه یکی از شیعیان با الطاف حفیه الهی نجات یافته، حمد و سپاس الهی گفت و عرض کرد: «خدایا! حمد و سپاس مخصوص تو است، که ما را به گونه‏ای قرار دادی که به حق تو را بستاییم.» آنگاه به یونس فرمود: «تو به موسی چه گفتی؟» 
یونس: گفتم به من مهلت بده تا فکر کنم چگونه درست کنم. امام هادی: جواب خوبی دادی. [1] . 

پی نوشت ها: 
[1] بحار، ج 50، ص 126 - مطابق بعضی از روایات این مطلب به امام حسن عسکری (ع) نسبت داده شده است. (همان مدرک، ص 282).