پارسایی امام هادی

امام هادی علیه‏السلام از تمام جاذبه‏ها و لذایذ زندگی کناره گرفت و در نهایت پارسایی زندگی می‏کرد، همواره در حال عبادت و پارسایی و زهد بود، به هیچ یک از مظاهر زندگی دل نبست و اطاعت خدا را بر هر چیزی مقدم می‏داشت، منزل امام علیه‏السلام در مدینه و در سرمن رأی از هر نوع وسایل تهی بود مأمورین متوکل سرزده به منزل امام وارد شدند و منزل را به دقت بازرسی کردند، چیزی از تجملات زندگی را در آن جا نیافتند و همین طور در سرمن رأی مأمورین متوکل خانه امام را بازرسی کردند، امام علیه‏السلام را دیدند که تنها در خانه‏ای در بسته در حالی که ردایی پشمینه بر تن دارد بر روی ریگ و شن نشسته و فرشی زیر پا ندارد. 
سبط بن جوزی می‏گوید: «علی الهادی، هیچ گرایشی به دنیا نداشت و همواره در مسجد بود، وقتی که مأموران خانه او را بازرسی کردند جز چند جلد قرآن و کتاب دعا و کتابهای علمی چیزی نیافتند». امام علیه‏السلام در پرتو همان زندگی شرافتمندانه‏ای زیست که پدران بزرگوارش با آن پارسایی در دنیا زیستند و خود را به چیزی از امور مادی، جز همان حال ارتباط و اتصال به حق نیالود. جدش امیرالمؤمنین علیه‏السلام از همه مردم پارساتر بود، در زمان خلافت و حکومتش از غنایم حکومت بهره‏ای نگرفت، کفشهایش از لیف خرما بود و با دست خود وصله می‏زد و بند کفشها نیز از لیف خرما بود. از گرسنگی سنگ به شکم می‏بست، و همسرش بانوی زنان جهان فاطمه زهرا - سلام الله علیها - دنیا را ترک گفته بود و در خانه‏ای تنگ و بدون اثاثیه زندگی می‏کرد و دستهای مبارکش از بس که آسیا کرده بود، پینه بسته بود... ائمه طاهرین در این راستا حرکت کردند، دنیا را طلاق دادند و از زر و زیور آن دوری جستند و به خدای تعالی پیوستند و آن چه را که باعث تقرب به او بود انجام دادند. 

منبع: تحلیلی از زندگانی امام هادی؛ مؤلف: باقر شریف قرشی‏؛ کنگره جهانی حضرت رضا 1371.