یادها و یادداشت‌هایی از زندگی امام خمینی(ره)

آخرین روزها در محل کار
در طول مدتی که صبح‌ها برای انجام کارهای مربوطه به دفتر و امور وجوهات شرعی خدمت حضرت امام مشرف شدیم و هر روز حدود بیست الی پنجاه دقیقه به سوال‌های مطروحه و استجازات و امثال آنها ما مشغول مطالعه و بررسی گزارش‌ها می‌شدند. تنها در روزهاي یکشنبه و دوشنبه اول و دوم خرداد که روز سه شنبه بعد از آن، مورد عمل جراحی قرار گرفتند وضعیتی خاص داشتند، هر یک از این دو روز یکی دو سوال را با اشاره و حداقل کلمات پاسخ گفتند و پس از آن برخلاف معمول گذشته به مطالعه نپرداختند و با سکوت و سکونی ویژه و چهره‌ای آرام گویی به افق‌های دور دست چشم دوخته بودند.
وضعیت جسمانی امام(ره) تا آن اندازه خوب بود که مثل اوقات دیگری که سالم بودند، به راحتی به محل اقامت و کارهای روزانه می‌آمدند. از جهت جسمانی به ظاهر وضعیت بدی نداشتند و از وضعیت بیماری خود نیز بی اطلاع بودند. تا آنجا که اطلاع دارم تا آخر هم نوع بیماری به حضرتشان گفته نشد. در آن شرایط . وضعیت چنان عادی بود که تا هفته پیش از آن حضرت امام نوشابه میل می کردند و تازه پزشک معظم له معروض داشتند: "ما ترجیح می‌دهیم شما نوشابه ننوشید."
روز دوشنبه 68/3/2  پزشک به عرض رساند: «اجازه بدهید،‌ امروز هم می‌خواهیم کار دیروز را دوباره انجام دهیم.»
روز قبل، حضرت امام(ره) را آندوسکوپی کرده بودند. حضرت امام(ره) که گویی در ذهنشان این بود که خونریزی معده ناشی از خوردن بعضی از قرص‌ها بوده، فرمودند:
من دیروز اذیت شدم. اگر احتمال می‌دهید این عارضه مربوط به قرص‌ها بوده، این قرص‌ها را ده روز نمی‌خورم، شاید ناراحتی برطرف شود.
پزشک به عرض رساند که این کار _ یعنی آندوسکوپی دوباره _ لازم است. اجازه بدهید امروز انجام بدهیم، ولی قول می‌دهیم که مثل دیروز، اذیتتان نکنیم. با توجه به این خصوصیات و با توجه به اینکه در گذشته حضرت امام، بیماری‌های سختی را پشت سر گذاشته بودند، دلیل چندانی بر نگرانی آن حضرت بابت بیماری وجود نداشت؛ گرچه اگر هم اطلاعی از مسئله سرطان و بنای تکه‌برداری در روز دوشنبه را داشتند و حتی از لحظه مرگ خود باخبر می‌شدند، تغییری در روحیه بزرگ امام ایجادنمی‌کرد. ولی در آن روزها به فکری عمیق فرو رفته بودند. آن تفکر ژرف، بیانگر چه معنایی بود؟ گرچه ما هم به اصطلاح تا اندازه‌‌ای از خطر آگاهی داشتیم و حضرت امام(ره) _ به ظاهر _ هیچ گونه اطلاعی نداشتند. اما آیا امام(ره) در ورای همه این امور، چیزی را می‌دیدند که ما حتی از تصور آن، عاجز بودیم؟!