پاسخ به:یادها و یادداشت‌هایی از زندگی امام خمینی(ره)
سه شنبه 30 اردیبهشت 1393 8:55 AM
سکته امام(ره) و ناآگاهی دشمن
جالب بود که در تمام مواردی که دشمن پیرامون بیماری حضرت امام(ره) شایعه پراکنی می‌کرد دروغ محض بود، لیکن در یک مورد که امام(ره) دچار سکته شدید قلبی شد و حدود یک ماه در بیمارستان بستری بودند، دشمنان بویی از این حادثه بزرگ نبردند و به لطف خدا، با توجه به شرایط فوق‌العاده حساس آن ایام هیچ گونه اطلاعی به بیرون از بیت امام درز نکرد!
ایام نوروز سال 66 بود و رزمندگان سپاه اسلام در یکی از حساس‌ترین شرایط دفاع مقدس قرار داشتند و «جبهه‌ی فاو» زیر سخت‌ترین فشارهای ناشی از کاربرد سلاح‌های شیمیایی دشمن در وضعیتی ویژه و دشوار بود و انعکاس این خبر می‌توانست آثار منفی و زیان‌باری را در جبهه‌ها پدید آورد، اما با امداد و لطف الهی اولا همان‌گونه که اشاره شد اصل این حادثه تلخ کاملا پنهان ماند و جز افرادی که با امام مرتبط بودند کسی از این قضیه مطلع نشدند و به طور نمونه در طول این مدت حتی خانواده اینجانب علی رغم این که منزل ما از نزدیک‌ترین خانه‌ها به منزل امام(ره) بود، هیچ‌گونه اطلاعی از بیماری امام(ره) و بستری شدن ایشان در بیمارستان پیدا نکردند.
از سوی دیگر معجزه عمر دوباره امام(ره) بود که با مشیت خدا امام(ره) زنده بماند و گام‌های نهایی نهضتش را بردارد و با اقدامها و پیام‌های سرنوشت‌سازش در چند سال بعد از آن حجت را بر همگان به اتمام رساند و بعد از آن بنده شایسته‌اش را به لقاء خویش فراخواند.
در هنگام ایست قلبی امام(ره) نوبت آقای دکتر «پور مقدس» بود که هفته‌ای یک شبانه روز برای مراقبت پزشکی امام(ره) از اصفهان به جماران می‌آمد. انجام تنفس دهان به دهان و.... و برگشتن نبض امام(ره) حدود شش دقیقه طول کشیده بود. از نظر پزشکان برگشت حیات بعد از توقف کامل قلب و نرسیدن خون به مغز به مدت شش دقیقه یک امر غیر طبیعی به حساب می‌آید و آنچه درباره امام(ره) اتفاق افتاد، شبیه یک معجزه بود. به هر حال بعد از بازگشت علائم حیاتی فورا حضرت امام(ره) به درمانگاه جماران منتقل شدند و آنگاه که به هوش می‌آمدند، به تصور این که در بیمارستان قلب (شهیدرجایی) هستند از این که برای مردم و سایر بیماران ممکن بود محدودیتی ایجاد شده باشد اظهار نگرانی کردند و با توضیح حاج احمد آقا مبنی بر این که در درمانگاه جماران مستقر هستند نگرانی امام(ره) برطرف شد.
البته درمانگاه جماران در حد چند اتاق در آن زمان بدون اطلاع امام(ره) ساخته شده بود و همواره این نگرانی وجود داشت که اگر امام(ره) از احداث درمانگاه اطلاع یابند ناراحت شوند اما با آن چه پیش آمد که اولا مشکل قلبی امام(ره) را برطرف کرد و ثانيا مجاورت درمانگاه مزبور با خانه امام(ره) در قیاس با بیمارستان قلب که چند کیلومتر فاصله داشت. لازم به ذکر است این درمانگاه بعد از رحلت امام(ره) توسعه یافت و در خدمت عموم قرار گرفت.
در مدتی که حضرت امام(ره) بستری بودند جز چند روز اول که با تعطیلات نوروز هم مصادف بود، کارهای دفتر طبق معمول انجام می‌گرفت و ما با اندکی تغییر در زمان‌بندی صبح‌ها به خدمت امام می رسیدیم. حضرت امام(ره) بعد از بهبود و استقرار وضعیت سلامتشان به خانه منتقل شدند و همه چیز حالت عادی به خود گرفت، اما اتاق پزشکان از این به بعد تغییر یافت. محل زندگی امام(ره) در ساختمانی نسبتا قدیمی و کوچک دو طبقه‌ای بود که اتاق طبقه‌ی فوقانی به محل استقرار پزشکان اختصاص یافت و به طور مستمر وضعیت قلب حضرت امام(ره) به وسیله دستگاهی که روی سینه‌شان قرار داشت و از طریق بی‌سیم نوسانات نبض را روی مانیتور منعکس می‌کرد بررسی می‌شد.
