یادها و یادداشت‌هایی از زندگی امام خمینی(ره)

آقایان معطل نشوند!
حضرت امام(ره) برای افراد مسن به ویژه علما و بالاخص کسانی که با ایشان سابقه همنشینی علمی داشتند، ‌احترامی خاص قائل بودند، گرچه احیاناً برخی از آنان با مسائل سیاسی و خود حضرت امام(ره) از این جنبه میانه خوبی نداشتند. امام(ره) معمولا در زمان بدنی و جدول کارها برای امور دفتر تقدمی قائل بودند و معمولا بعد از انجام دادن کارهای دفتر و مهر شدن قبوض، افراد دیگر را به حضور می پذیرفتند یک روز، هنگامی که ما در خدمت حضرتشان مشغول کارمان بودیم، فرمودند: ببینید آقایان آمده ان یا نه؟
منظورشان از آقایان، چهار نفر از علمای معمر و قدیمی تهران بود که قرار بود آن روز به ملاقات بیایند، هنگامی که به عرض رسید که آقایان به در حسینیه رسیده‌اند، خطاب به ما فرمودند: کارها را بگذارید بعد، آقایان معطل نشوند.
قبضها را جمع کردیم و برخاستیم، آقایان به آستانه بیت رسیده بودند به جای آنکه اول به دفتر بروند، به طرف اتاق امام(ره) هدایت شدند، در فاصله ای که این پیرمردها آهسته آهسته به طرف اتاق  حضرت امام(ره) نزدیک می‌شدند، معظم له نیز برخاستند و لباس کامل شامل قبا، عبا، عمامه پوشیدند، محاسنشان را روبروی آیینه شانه زدند و برای ورود آقایان آماده شدند، این در حالی است که همه می دانستند حضرت امام(ره) حتی در ملاقات با سران و بسیاری از شخصیتهای داخلی و خارجی در سالهای اخیر بدون قبا و عبا و با شبکلاه بودند و روی پاهایشان را نیز با شمد، می‌پوشاندند.

به هر حال آقایان وارد شدند. حضرت امام(ره) تمام قامت بلند شدند و با یکایک آنان معانقه کردند. برای اولین بار دیدم که روی کاناپه مخصوصشان ننشستند و با جمع آقایان روی زمین نشستند و با آن مشغول گفتگو شدند البته چون ما از اتاق خارج شده بودیم، از سخنان فیمابین چیزی مطلع نشدیم، ولی از منظره مصفای جمع و چهره‌های منبسط آنان صمیمیت و احترام متقابل مشهود بود. در حقیقت، مین اخلاق کریمانه و برخوردهای آکنده از محبت و بزرگواری و تواضع در  عین قدرت سیاسی و اجتماعی امام(ره) بود که تمام روحانیون بزرگ و معمر را به خضوع  و حتی متحجرین آنها را به تسلیم در برابر عظمت آن حضرت واداشته بود، در حالی که در این طیف، کسانی بوده‌اند که در زمان غربت امام(ره) و دوران شدت و عسرت راه الهی‌اش، با شرنگ زخم زبانهای زهر آگینشان و تهمت‌ها و دسیسه‌های ننگیشان جگر امام(ره) را خون کرده بودند. ولی حضرت امام(ره) با اغماض کریمانه و تغافل از همه آنها، سعی کامل در جذب و هدایت آنان به اسلام ناب محمدی(ص) داشتند، حداقل به این امید که انقلاب از شر آنان در امان باشد.
 حضرت امام(ره) در حالی که تحجر و شیوه تفکر متحجریم را به اشکال گوناگون و مناسبتهای مختلف با منطق و استدلال صحیح می‌کوبیدند، لکن عموما جنبه شخصی و شخصیت علمی این نوع افراد را تا آنجا که مغرضانه علیه مصالح اسلام و مسلمانان افساد نکنند، مورد احترام قرار می‌داند گاهی ابتدا به ساکن سراغ آنان را می گرفتند و دستور می‌دادند به آنها کمک مالی شده، گذشته از اعزام یکی از افراد دفتر به منظور عیادت از طرف حضرتشان، دستور می‌دادند که نیاز او بررسی شود هزینه درمانش را پرداخت می‌کردند و حتی در مواردی که لازم بود، امر می‌کردند که تربیت اعزام به خارج آنها داده شود.