پاسخ به:یادها و یادداشت‌هایی از زندگی امام خمینی(ره)
سه شنبه 26 فروردین 1393 11:29 AM
امام(ره)، بهترین مستاجر
در رابطه با اجاره نشینی حضرت امام(ره) در جماران به قضیه‌ای اشاره می‌کنم، موضوعی که بیانگر تقید شدید امام(ره) به رعایت موازین و احکام شرعی به ویژه در مورد حقوق مردم و الگویی از یک مستاجر خوب و متشرع است با آنکه صاحبخانه امام(ره) از مقلدان و دلبخاتگان آن حضرت بود و سکونت امام(ره) را در خانه خود، بزرگترین افتخار زندگی‌اش می‌دانست، لیکن حضرت امام(ره) مثل یک فرد عادی که گویی هیچ گونه علقه‌ای بین مالک و مستاجر وجود ندارد به احکام شرعی مربوطه متلزم بودند.
روزی، برای تامین نور کافی و مناسب برای فیلمبرداری از برخی ملاقاتهای رسمی با برنامه‌هایی نظیر پیام نوروزی که در اتاق کار حضرتشان انجام می‌شود، سه نقطه از گچ سقف اتاق را هر یک به اندازه 5×5 سانتی متری از در محل تیرآهن سقف تراشیده بودند تا نورافکنها را به آن نقاط جوش دهند، هنگامی که صبح، طبق معمول خدمت امام(ره) مشرف شدیم، قبل از هر چیز، با لحنی خشن و تند و قیافه ای ناراحت و مضطرب فرمودند: این چیست؟ چرا این کار را کرده‌اند؟
به عرض رسید که برای تامین نور فیلمبرداری است، بعد از لحظه ای تامل و سکوت تلخ ادامه دادند: چرا بدون اجازه صاحبخانه این تصرفات را می کنند؟
با این برخورد تند، جرات ادامه کار سلب شد و اصل قضیه منتفی و جای آن تعمیر شد.
هنگامی که از خدمتشان مرخص شدیم، " جناب آقای حاج شیخ حسن صانعی" با توجه به اینکه دهها سال با حضرت امام(ره) بودند، به من گفت: " من در طول عمرم کمتر چنین ناراحتی و تکدر خاطری را در امام(ره) دیده‌ام".
امام(ره)، مظهر زهد و وارستگی
زهد و وارستگی، دارای مفهومی گسترده است و مراتب و اقسام و مصادیق گوناگونی دارد. ممکن است مثلا یک نفر، نسبت به مال دنیا زاهد باشد، ولی در برابر جاه و ریاست، خود را ببازد، حتی ممکن است فردی در این مورد نیز وارسته باشد اما در قبال شهرت طلبی و محبوبیت اجتماعی، دلباخته باشد و...
نکته دیگر آنکه وارستگی و زهد، امری است باطنی و درونی که آثار آن، در مقام عمل و نحوه برخورد با امور مادی و دنیوی بروز می‌کند بنابراین ممکن است فردی منافقانه و از روی ریاکاری، با تظاهر به زهد نسبت به دنیا، در صدد رسیدن به آن باشد و یا اصولا عدم دسترسی او به مظاهر دنیا، به خاطر عدم امکانات و ناتوانی او باشد. به این ترتیب ممکن است در عین فقر و تهیدستی و ضعف مادی، همان دلبستگی و تعلق خاطری را که یک میلیاردر به ثروت خویش دارد این تهیدست نیز به یک لباس کهنه با یک کتاب و کفش پاره داشته باشد و... بنابراین، زهد، حقیقتی است نفسانی و زاهد حقیقی کسی است که امکانات لازم را برای رسیدن به دنیا داشته باشد یا نداشته باشد، دسترسی به دنیا و مظاهر آن، داشته باشد یا دستش از همه چیز کوتاه باشد، دنیایی که بدان دست یافته، کم و ناچیز باشد و بسیار زیاد باشد، در تمام حالات هیچ گونه دلبستگی به دنیا در خود احساس نکند.
حضرت امام(ره)، انسان متکاملی بودند که روح الهی خویش را به حقیقت وارستگی آراسته بودند. با آنکه از بهترین استعدادها و امکانات برای رسیدن به انواع مظاهر دنیا برخوردار بودند ولی هیچ‌گاه، به دنبال دنیا نرفته، بلکه از آن گریزان و رویگردان بودند. درست به همین دلیل و به مشیت خداوند، دنیا در تمام مظاهر گوناگونش به ایشان روی آورد و به اوج محبوبیت، شهرت، قدرت و امکانات دنیا دست یافتند و در این مرحله نیز به نیکویی از پس امتحان الهی برآمدند. ایشان همه آنچه را که در راستای وارستگی و خلوص و خدمت به دین خدا و بندگان او به دست آورده بودند، فقط و فقط در راه خدا صرف کردند و هرگز هیچ گونه اثری از کمترین دلبستگی به ریز و درشت و خرد و کلان امور دنیوی در ایشان مشاهده نشد؛ چرا که او خانه را به صاحبخانه تسلیم کرده و دل را یکپارچه به محبوب سپرده بود و نه «خود» برای خود می‌پنداشت و نه دلی برای «خود» تا چیزی را جز «خدا» برای خود بخواهد یا آنکه به چیزی جز خدا دل سپارد.
