مجموعه اشعار اجرا شده توسط استاد حاج منصور ارضی

طره مویی که افسون شد بُلندش می کنند / زُلف مِشکین و چَلیپا را کَمَندش می کنند

می برند و در حیاط خانه جایش می دهند / آن غزالی را که صیادان پسندش می کنند
بی سبب انگور نیشابور ما شیرین نشد / غورهء تلخی که دستت خورد قندش می کنند
هر که منظور نظر شد در بساط عاشقی / بر درِ درگاه سلطان مستمندش می کنند
شعر درهم برهمی گفتم که دیدم در حرم / خادمان با آب و جارو بند بندش می کنند
پس تو دریا هستی و کانون امواج خودی / سوره عشقی که از سوی خدا نازل شدی
تو نبودی خانه ام را خوانِ رنگینی نبود / تو نبودی هیچکس دلجویِ مسکینی نبود
در حریمت شاه و رعیت روزی یکسان می خورند / هرچه گشتم در حرم بالا و پائینی نبود
از کجاوه سر برون كردی و ايمانم شدی / ورنه بر توحید این مردم که تضمینی نبود
کاسه آوردم شکستی گفتی از اینجا نرو / پس خدا را شکر ظرف من بجز چینی نبود
بر سر خوان تو هرچه هست مزه می دهد / خوردن نان و غذا از دست مزه می دهد
تا حرم را دیدم اشکم گشت جاری مثل نیل / زیر آن سایه که از گنبد به سویم شد گُسیل
از همان سَردَر که زد شیخ بهایی رد شدم / دیدم آقا زشتِ اعمالِ مرا کرده جَمیل
هر کسی بار گنه بر دوش می برد آمد و / پای گنبد رفت و خلوت کرد و بعدا شد خَلیل
رَختِ خُدامی به تن کردم، وَ از آن شب به بعد / نیمه شب ها صحن جارو می زنم با جبرئیل
ما فقط سلمان به پابوسیِ طوبی برده ایم / بازدیدَش را رضا پس داده جایِ کُل ایـل
حضرت سلطان به ایران آمد و ایران ما / جملگی سلمان شدند از سیستان تا اردبیل
پس همانگونه که زر از سنگ و کاشی بهتر است / با علی و فاطمه فامیل باشی بهتر است
در جواب هر سلامی که به عَرضت می کنم / بارها گفتی خودم از تو شفاعت می کنم
تیغِ ابروی تو شد صیاد آهویِ دلم / این چنین بر دادن جان مِیل و رغبت می کنم
من که زیر سایه باب الجوادت آمدم / کِی پس از این خواهشِ رفتن به جنت می کنم
بارها از این گنه آلوده دعوت کرده ای / حال ديگر من تو را دعوت به هیئت می کنم
امر کردی فَبکِ لِلمَظلوم، فَبکِ لِلحُسین / هر که می گوید حسین، از تو اطاعت می کنم
جان به قربان تو ای آنکس که جانم دست اوست / غصه ی جدِ غریبت استخوانی در گلوست
تو خودت گفتی که جَدَم را شبیه ... / در میانِ گودیِ گودال خنجر می زدند
گریه ها کردی برای ساعتی که کوفیان / بهترین زنهای عالم را اسارت می برند