مریلا زارعی: در «چ» مانند یک رزمنده عمل کردم
بازیگر فیلم «چ» به‌کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا گفت: برای ایفای این نقش مثل یک رزمنده عمل می‌کردم و داوطلبانه وارد اجرای نقش می‌شدم، صدای شهید آوینی به‌شدت در ذهنم مانده است.
به گزارش تسنیم، برنامه «هفت» در اولین برنامه خود در سال جدید شب گذشته میزبان مریلا زارعی به‌عنوان بازیگر روی پرده فیلم سینمایی «چ» و برگزیده جشنواره فیلم فجر برای فیلم «شیار 143» بود.
زارعی در ابتدای این گفت‌وگو درخصوص چشم‌انداز دهه سوم زندگی‌اش گفت: امیدوارم در ادامه این فعالیت‌ها بتوانم مردم را با خودم همراه کنم و تریبونی در سینما برای مردمم باشم. از خداوند می‌خواهم نقش‌هایی نصیبم کند که در راستای اهدافم باشد و مردم مرا بپذیرند.
وی با بیان اینکه هنوز خیلی با اهدافش فاصله دارد، ادامه داد: سعی کردم به مردم نزدیک شوم اما نه مقابل دوربین به‌عنوان بازیگر. احساس می‌کنم که مردم دوست دارند بیشتر کنارشان باشم و بیشتر به‌واسطه وظیفه این کار را انجام می‌دهم. دوست دارم مردم مرا به‌عنوان نماینده خودشان ببینند و نه صرفاً کسی که به‌خاطر شهرت یا جذابیت‌های دیگر به سینما آمده است.
زارعی درباره علل گرایش خود به بازیگری گفت: من لباس انسان‌ها را بر تن بازیگران محبوب می‌دیدم و این باعث کشش من به‌سمت بازیگری شد و در نتیجه آن‌ها را دنبال و پیگیری می‌کردم و روی من تأثیر می‌گذاشتند و مرا به وادی دیگر رهنمون می‌کردند. ممکن بود مخاطب اندیشه‌ای در سر بپروراند و با دیدن یک فیلم آن نقشه در جهت جامعه و مردم تغییر کند. به‌دلیل خودم این‌طور از سینما تأثیر می‌گرفتم، برای این جایگاه باشکوه بود.
بازیگر «شیار 143» افزود: سعی کردم با تعریفی که برای بازیگری قائل هستم به‌صورت نزدیک با آن حرکت کنم اما گاهی شرایط مسائلی را به ما تحمیل می‌کند و ممکن است بسیاری از فیلم‌ها را مردم ببینند و معتقد باشند که برخی فیلم‌ها در راستای هدفم نیست و می‌پذیرم. چون ما هدفی غایی انتخاب می‌کنیم که تعداد انگشت شماری در راستای هدفم بوده است. ولی ماندن من در این عرصه باعث پذیرفته شدنم از سوی مردم شد.
زارعی درخصوص ایفای نقش خودش در فیلم «چ» بیان کرد: اگر هرکس دیدگاهش به من نزدیک بود، حتماً بازی در این فیلم را قبول می‌کرد. کار کردن با ابراهیم حاتمی‌کیا، کارگردانی که مؤلف و صاحب‌سبک است، آرزوست. معتقدم هرآنچه در این کار انجام دادم وظیفه بوده است. سال‌ها پیش نذری برای همسایه بردم و منتظر شدم تا ظرف برگردانده شود و در این اثنا چشمم به پوستری از شهید چمران به‌همراه سه نفر از هم‌رزمانش خورد و انرژی زیادی داشت. بعد از گذشت این سال‌ها با توجه به پیش‌زمینه‌ای که در ذهن داشتم، برای ایفای این نقش‌ها مثل یک رزمنده عمل می‌کردم و داوطلبانه وارد اجرای نقش می‌شدم. صدای شهید آوینی به‌شدت در ذهنم مانده است. زمانی یک عکس باعث برانگیختگی من شد و معتقدم نقش‌های ما می‌تواند از سنین کودکی در ذهن بچه‌ها بماند و بعد‌ها عکس العمل‌های متفاوتی براساس این تصویرهای ذهنی انجام دهند.
وی با اشاره به جنجال انتقاد از بازیگران خانم و اعتراض‌های گذشته‌اش نسبت به آن عنوان کرد: متأسفانه بی‌حرمتی اتفاق افتاد و مرا خیلی آزرده کرد و مسئولان با وجود تلاش‌هایی نتوانستند دلمان را به دست بیاورند. در این مسیر مردم و تاریخ در موردمان قضاوت می‌کنند و عمل ما نشان می‌دهد که تا چه‌اندازه این گفتار‌ها صحیح بوده است.
این بازیگر رسیدن بازیگران خانم را به شهرت موضوع بدی ندانست و افزود: ذات سینما جلوه‌گری است و اصلاً عیب نیست، اما من این‌طور وارد سینما شدم و اگر همکاران دیگرم وجوه دیگر بازیگری مد نظرشان بوده، مشکلی نیست و هرگز نمی‌توانم راهم را به‌عنوان الگوی ثابتی مطرح کنم و زمان همه‌چیز را مشخص می‌کند. هرکس می‌تواند راهی را که انتخاب کرده و به هدفش نزدیک است پیش بگیرد اما تا جایی که به خودش و افکارش صدمه نزند.
زارعی همچنین با اشاره به بازی در «شیار 143» اظهار کرد: هیچ‌وقت برای انتخاب نقش‌هایم به این فکر نکردم که به کجا می‌رسد و بیشتر فضای فیلم‌نامه برایم اهمیت دارد و این مثل فیلم «هیس...» است که فضای مهم و ملتهبی دارد و مردم باید به آن توجه کنند. من برای بازی در آن فیلم هم با اعتقاد می‌روم و تصور می‌کنم که جبهه جنگ است. همان انگیزه‌ای که در من برای ایفای نقش وکیل در «هیس...» وجود دارد، در «شیار 143» با مقداری تفاوت به وجود آمده است.
وی ادامه داد: در این فیلم باید چند مقطع سنی و به لهجه دیگری که هرگز به آن آشنایی نداشتم باید بازی می‌کردم. از طرف دیگر نقش خط سیر آرامی داشت که به‌صورتی کاملاً آهسته احساسی قوی را باید منتقل می‌کردم. این فیلم‌نامه بسیار سخت و صرفاً کار کارگردان نبود و مسئولیت آن را روی دوشم احساس می‌کردم چون اگر نمی‌توانستم از عهده این نقش بربیایم دو اتفاق می‌افتاد؛ یکی اینکه به ساحت بازیگری‌ام لطمه وارد می‌کردم و دوم اینکه نقش این مادر برایم اهمیت بسیاری داشت و تا لحظه آخر از ایفای این نقش فرار می‌کردم. «شیار 143» آرمان یا قصه دیگری دارد و رنج یک مادر منتظر را بیان می‌کند. وقتی می‌خواستم این نقش را ایفا کنم، متوجه شدم که حتی بازی کردن این نقش مرا پیر می‌کند چه برسد به اینکه در زندگی واقعی 20 سال منتظر عزیزتان باشید، برای چنین مادری باید ایستاد.
بازیگر فیلم «دست‌های خالی» درخصوص رسیدن به جنس بازیگری مدنظرش توضیح داد: بیشتر از هرچیزی از پدر و مادرم کمک می‌گیرم و برخی اوقات فیلم‌نامه را به خانواده‌ام می‌دهم و آن‌ها هم براساس شناختی که از شخصیتم دارند، به من کمک می‌کنند. بازیگری من وابستگی مطلق به محیط خانواده‌ام دارد که بسیار صادق و به‌شدت منتقد کار‌هایم هستند.
وی با اشاره به فیلم «هیس...» عنوان کرد: این فیلم حاصل رنج یک فیلم‌ساز خانم و دغدغه‌های او درباره مسائل مختلف اجتماعی طی سالیان طولانی است. یکی از داوران به این اشاره کرد که این خانم کارگردان تحقیق نکرده است و من بسیار ناراحت شدم. جدا از مسائل تکنیکی، گاهی یک فیلم موضوعی را مطرح می‌کند که آن‌چنان می‌تواند در جامعه تأثیرگذار باشد که داور باید از ضعف‌های آن چشم‌پوشی کند. اگر فیلم‌سازی دغدغه جامعه‌اش را به‌صورت صحیح مطرح کند، عین عبادت است. وقتی فیلم‌سازی درخصوص زنی صحبت می‌کند که سرپرست خانواده است و می‌تواند روی مخاطبان تأثیرگذار باشد، عین عبادت است.
مریلا زارعی به‌عنوان حرف پایانی گفت: جامعه سینمایی بسیار مظلوم است. هرچقدر از رأس هرم فاصله می‌گیریم و قاعده آن بزرگ می‌شود، تعداد آدم‌ها و خواسته‌های‌شان هم افزایش پیدا می‌کند. در این سال‌ها به هنرمندان توجه کمی شده است. ما می‌دانیم که در شأن هنرمند نیست که با درآمد پلکانی و یارانه زندگی کند اما این بازیگر چاره‌ای ندارد و باید راه‌حلی برای جایگزینی آن پیدا شود. امیدوارم این امکان برای صنوف به وجود بیاید که به اعضای آن کمک کنیم و اختلاف‌ها کنار گذاشته شود چون قشر ضعیف سینما به‌خصوص زنان سرپرست خانوار آسیب می‌بینند.
