كارگاه شاعران راسخون

سرم پراست از باید ها و نبایدهای این عالم 

نمیدانم چه شد که این شد حال و احوالم 

کدامین دست قسمت کرد ارزویم را 

میان مردمان خسته ی عالم 

من اکنون پر ز رویایی اهورایی 

شکستن را برای مردمان تعبیر میکردم 

ولیکن غافل از این که 

یکی اهسته میکوبد به درب خانه ی بی رحم کمراهی 

غروری غرق میکرد ارزویم را 

و من غافل ز دنیای پریشانی 

به دست مردمان آب زلال می دادم 

که ناگه پای خویش را دیدم 

درون خاکستر امروز فرداهای رویای 

نمیدانم چه شد روز و احوالم 

که وامانده گشتم 

در این دنیای پر از رویای اهورایی