اشعار فاطمیه

آتش رسید بر در خانه بلا به دور

انگار واژه ها همگی جان گرفته اند

گویا دمیده اند دراین شهر نفح صور

درپشت درب خانه چهل مرد جنگی و

آنسو بزرگ بانوی دین یک زن غیور

آتش زبانه می کشد و شعله می زند

برچهره ای که برده جلالت ز روی حور

اینجا مدینه است الهی که بشکند

دستی که رفت سمت در و فاطمه به زور

رفت از دل اهالی این خانواده تاب

صبری بده خدا به دل زار بوتراب

چشمی بهم زدند و فضا غرق دود بود

چشمان کودکان علی مثل رود بود

تا حمله ور شدند به آن جایگاه وحی

بر روی حور، هاله ی رنگی کبود بود

این حیدر است نقش زمین یا که همسرش

درکارزار جنگ چه وقت سجود بود

هم تازیانه بود و غلاف و از قبیل

اصلاً هرآنچه  برهمه در می گشود بود

محسن که سقط شد همه جا سوت و کور شد

آهی کشید فاطمه و گفت زود بود

           فضه بیا مدینه شد آوار بر سرش

          ای کاش بود موقع این حمل مادرش