با پیشرفت های بیشتر در صنعت نظامی و حضور توپ های خودکششی در جنگ ها باز هم چند مشکل خودنمایی می کرد. مهمترین مشکل حمل و نقل این توپ ها در جاده ها بود. این توپ ها با توجه به یکسانی سامانه حرکتی با تانک ها با استفاده از شنی روی زمین حرکت می کنند. هر چند این سامانه حرکتی برای محیط هایی چون دشت به عنوان زمین ناهموار و شنزار بسیار مناسب است اما سرعت حرکت بر روی جاده را بسیار محدود می کند به طوری که سرعت اغلب این توپ ها کمتر از 55 کیلومتر بر ساعت است. البته حرکت خودروهای شنی دار بر روی جاده ها باعث آسیب دیدن آن شده و در اکثر موارد این توپ های شنی دار بر روی یک تریلی حمل می شوند که خود مشکل دیگری از نظر لجستیکی به حساب می آید.
مسئله دیگری که در اغلب توپ های خودکششی سابق وجود دارد وزن زیاد این توپ ها است که به سنگینی شاسی خودروی زرهی برمی گردد. این مسئله باعث می شود تا امکان حمل و نقل بیشتر نمونه های این توپها توسط اغلب هواپیماهای باری ناممکن باشد و تنها هواپیماهای غول پیکر آن هم به تعداد بسیار کم بتوانند این سلاح ها را در صورت لزوم جابجا کنند. نمونه های مختلف این توپها وزنهایی از 38 تا 55 تن دارند، هر چند که نمونه های اندکی نیز با وزن کمتر از 30 تن در بین آنها دیده می شود.
Pzh-2000 آلمانی با جرم 55800 کیلوگرم در حال ورود به آنتونف-124
مشکل حمل و نقل و همچنین وزن باعث شد تا سازندگان به فکر استقرار توپ ها بر روی کامیون و خودروهای زرهی چرخدار بی افتند که ما در ادامه به توپ های نصب شده بر روی کامیون می پردازیم.
با نصب توپ ها بر روی کامیون مشکل حمل و نقل تا حدود بسیار زیادی حل شد و این توپهای کامیونی می توانند به راحتی در تمامی جاده ها تردد کرده و با بیشینه سرعت بالاتری نیز حرکت کنند. بنابراین قابلیت تحرک یگان های توپخانه به عنوان یک واحد پشتیبانی مؤثر بسیار بهبود پیدا می کند و ضرورت نیاز به یک تریلی برای نقل و انتقال توپ ها از بین می رود.
