ر همان روزهای سخت جنگ در کردستان که نیروی زمینی ارتش تحت امر شهید صیاد شیرازی برخی از توپ های خود را پشت کمپرسی مستقر کرده و در عملیات علیه ضدانقلاب های تجزیه طلب بکار به عنوان توپخانه متحرک بکار می برد هنوز بسیاری از شرکت های سازنده توپ در دنیا مشغول طراحی توپهای خودکششی کامیونی نشده بودند.
با گسترده شدن کاربرد تفنگ های سرپُر در دست پیاده نظام و تأثیر آن بر سرنوشت جنگ ها، فرماندهان به فکر داشتن سلاحی با برد و قدرت بیشتر بودند. از اینرو صنعتگران به ساخت سلاح مورد نظر همت گماشتند که به آن توپ گفته شد.
هر چند اثر توپ بر روند جنگ ها بسیار چشمگیر بود اما توپ ها وسائلی سنگین بوده و برای حمل و نقل آنها نیاز به اسب و نفرات زیادی بود. در میدان جنگ نیز در صورت پیشروی سریع نیروها یا عقب نشینی، جابجایی سریع توپها دشوار بوده و معمولاً برجا باقی می ماندند.
یک نمونه توپ سرپُر قدیمی
با ظهور توپ های نوین در اوائل قرن بیستم که دارای برد زیادی بودند بخشی از مشکل بالا حل شد اما همچنان حمل و نقل این توپها نیاز به بکارگیری واحدهای لجستیکی داشت. با در نظر داشتن این مسائل و شکوفایی پدیده ای به نام تانک، توپ های خودکششی ساخته شدند که در ابتدا بر روی شاسی خودروهای زرهی سوار شدند. بدین ترتیب تا حدود زیادی مشکل حمل و نقل این توپها حل شد و قدرت تحرک بالاتری حاصل شد.
