میگ-۲۵

ابلیتهای واقعی آن تا سال ۱۹۷۶ که ویکتور بلنکو با یک میگ-۲۵ از طریق ژاپن به آمریکا پناهنده شد آشکار نشد. تحلیلهای بعدی یک طراحی ساده ولی کارا با سیستمهای الکترونیکی تیوب خلاء، دو موتور عظیم توربوجت را آشکار کرد. برخلاف تصور اولیه بخش عمده بدنه میگ-۲۵ از آلیاژ فولاد و نیکلساخته شده بود و نه از تیتانیوم. در مجموع ۸۰ درصد بدنه میگ-۲۵ را آلیاژ نیکل، ۱۱ درصد آلومینیوم و ۹ درصد را تیتانیوم تشکیل می‌داد. همچنین مشخص شد طراحی بال‌های بزرگ برای این هواپیما به دلیل وزن بالای آن است. شعاع عملیاتی آن هم ۳۰۰ کیلومتر و حداکثر برد آن با سوخت داخلی و پرواز با سرعت زیر صوت در ارتفاع پایین کمتر از ۱۲۰۰ کیلومتر است. میگ-۲۵ تولیدی معادل ۱۱۹۰ فروند را داشته‌است و در شوروی و کشورهای تابع آن به کار رفته‌است. هنوز هم در روسیه و بعضی کشورها به طور محدود مورد استفاده‌است.

در طول جنگ ایران و عراق دست کم ۹ فروند میگ-۲۵ به وسیلهٔ اف-۱۴‌های ایرانی و یک فروند هم توسط اف-۵ ایرانی سرنگون گردید که این آمار مورد تایید منابع ایرانی، غربی و عراقی می‌باشد.

میگ-۳۱ هواپیمای رهگیر دیگری است که با ارتقا و بهبود طرح میگ-۲۵ در شوروی ساخته شده و از سال ۱۹۸۲ جای آن را به عنوان رهگیر دوربرد اصلی نیروی دفاع هوایی شوروی گرفت.