بهلول داننده و بهلول ديوانه
جمعه 19 آذر 1389 7:57 PM
|
بهلول داننده و بهلول ديوانه
|
| بهلول داننده و بهلول ديوانه، کوچک که بودند مردم را خيلى اذيت مى‌کردند. آنها خيلى شيطان و بازيگوش بودند. بهلول ديوانه سوار يک چوب بلند مى‌شد و مى‌گفت: 'اين اسب من است. اسب من است!' بعد بهلول داننده دنبال او مى‌کرد و با هم بازى و سر و صدا مى‌کردند. بهلول ديوانه آنقدر سر و صدا کرد که صداى همسايه‌ها بلند شد. زنى درآمد و گفت: |
| - 'يک بلائى سر اين کله خراب‌ها بياورم تا ديگر مزاحم خواب و استراحت ما نشوند.' |
| زن رفت تنور را روشن کرد و دو تا نان درست کرد، به نان‌ها دواى مرگ زد تا بدهد به بهلول ديوانه و داننده تا بخورند و بميرند و ديگرى توى کوچه سر و صدا نکنند. زن نان‌ها را آورد، بهلول داننده را صدا زد و گفت: |
| - 'اين نان‌هاى داغ را بگيريد بخوريد. من هم نذر داشتم، اين نان‌ها را پختم، يکى‌اش مال تو يکى‌اش مال بهلول ديوانه.' |
| آنها نان‌ها را گرفتند. وسط تابستان بود. هوا گرم بود. گفتند: |
| - 'بهتر است نان‌ها را ببريم کنار 'استخر يازدره' (يازدره گولي: استخر درهٔ بهارى (از زيرنويس قصه)) و آنجا هم شنا کنيم هم نان‌ها را بخوريم.' |
| حالا بشنويد از آن‌طرف که پسرهاى زنى که نان‌ها را سم زده بود از صحرا آمده بودند و تشنه و گشنه کنار 'استخر يازدره' مى‌خواستند استراحت کنند وبه ده برگردند. بهلول داننده و بهلول ديوانه که آنها را ديدند دلشان به رحم آمد. بهلول داننده گفت: |
| - 'بيائيد اين نان‌ها گرم است. زنى اين نان‌ها را نذر ما کرده است.' |
| پسرهاى آن زن هفت نفر بودند. هر کدام لقمه‌اى از نان خوردند و همانجا افتادند و مردند! |
| بهلول ديوانه به برادرش گفت: 'آن زن به اين نان‌ها سم زده بود و همهٔ آنها مردند. بيا اين نان‌ها را توى آب بياندازيم و برويم. چون اگر روى زمين بمانند ممکن است سگى بيايد بخورد و بميرد.' نان‌ها را توى آب انداختند و به طرف ده برگشتند. |
| بهلول ديوانه در حالى‌که سوار اسب چوبى‌اش بود توى کوچه‌ها گرد و خاک به هوا بلند کرد و به صداى بلند گفت: |
| - 'هر کس هر کار بکند به خودش مى‌کند. خاک بر سر خودش مى‌کند!' |
| بهلول ديوانه اسب سوارى مى‌کرد و مى‌خواند. زن بيرون آمد، تو رفت و ديد پسرهايش نيامدند. به زن خبر دادند که پسرهايت همه دم استخر مرده‌اند و افتاده‌اند. زن، مردم را جمع کرد. همه رفتند لب 'استخر يازدره' و ديدند که آرى همهٔ پسرهاى زن مرده‌اند. اين ور نگاه کردند، آن‌ور نگاه کردند و ديدند نان‌هائى که زن خودش پخته بود روى آب است. زن توى سر خودش زد و گفت: 'خودم کردم که لعنت بر خودم باد!' |
| - بهلول داننده و بهلول ديوانه |
| - گنجينه‌هاى ادب آذربايجان. ص ۲۶۲ |
| - گردآورى و ترجمه: حسين داريان |
| به نقل از فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران - جلد اول -على اشرف درويشيان - رضا خندان (مهابادى) |
آنروز .. تازه فهمیدم ..
در چه بلندایی آشیانه داشتم... وقتی از چشمهایت افتادم...
