توضيحي پيرامون معناي كافر

توضيحي پيرامون معناي كافر

پس اگر امروز ما خداي نكرده دچار وادي كفر به خدا شويم و از نعمت بزرگ هدايت الهي روي برگردانيم ناسپاسي‌ي آن نعمت بزرگ است كه يك چنين شكنجه‌اي براي ما آماه شده: اعدت للكافرين: و اينكه مي‌فرمايد: اين شكنجه براي كافران آماده شده است، كافر يعني چه؟ و ناسپاسي‌ي كدام نعمت الهي كفر است؟ آيا ناسپاسي نعمت نان و آبي كه خدا بما داده؟ كه البته ناسپاسي‌ي اينها هم بد است، اما ناسپاسي‌ي بزرگتر، ناسپاسي‌ي هدايت خداست. خدا راه را و وسيله‌ شناختن راه را در مقابل ما قرار داده و آن، خرد وانديشه و قدرت تأمّل و عقلي است كه در وجود ماست. لذا اگر ما اين عقل را با جهالت‌ها و تعصب‌ها و خودخواهي‌ها و با كوتاهي كردن در تأمّل و انديشه پوشانديم، از راه هدايت منحرف شديم و اين ناسپاسي و كفران نعمت الهي است و كافر يعني ناسپاس اين نعمت، البته ممكن است كساني در جهالت بمانند به خاطر اينكه دست‌شان نرسد، مثل اينكه انسان متوسط معمولي در يك گوشه‌ي دنيا كه نور هدايت به او نرسيده است و او هم دارد براي خودش به يك شكلي زندگي مي‌كند، او را ما به اين معنا كافر نمي‌گوئيم، يعني اين بي‌دين هست، اما كافر نيست بلكه كافر آن كسي است كه با راه هدايت مقابله مي‌كند و ناسپاسي يعني مقابله كردن، والاّ اگر كسي نعمت را نشناخته باشد به او نمي‌گويند، كفران نعمت كرد. پس بايد نعمت را شناخته باشد و فكر را و انديشه را و چشم بصيرتي را كه خدا بما داده بر روي حقايق عالم ببندد و حقايق وجود را ناديده بگيرد، لذاست كه در قرآن مي‌فرمايد: الم نجعل له عينين (بلد - 8) آيا ما براي او دو چشم قرار نداديم كه را مقابل خودش را ببيند؟ يا در جاي ديگري از قرآن مي‌فرمايد: انا هديناه السبيل اما شاكرا و اما كفوراًً، انا اعتدناللكافرين سلاسل و اغلالاً و سعيراً (دهر - 3 و 4) آن كساني كه كفران نعمت الهي را بكنند براي آنها آفريديم و قرار داديم آتش دوزخ را. اسلام و تمام اديان براي اين آمدند كه انسانها با انديشه و فكر و آگاهي خود و با تبعيت از اين فكر و آگاهي را كمال را پيدا كنند (نه اينكه چيزي را بفهمند و از آن تبعيت نكنند) و در اين نشأه‌ي دنيوي، يعني در اين فاصله‌ي بين ولادت و مرگ كه يك نشأه‌اي از زندگي ماست و يك بخشي از نوار طولاني‌ي زندگي ما را تشكيل مي‌دهد (و نشأه‌ي مهمتر آن بعد از مرگ است) راه هدايت را پيدا كنيم و با پيمودن راه كمال، خودمان را هر چه بيشتر به خدا نزديك كنيم تا به مقامات عاليه‌اي كه خدا براي انسانها معين كرده برسيم و گر چنانچه ما اين كار را نكنيم و اين نعمت الهي را ناسپاسي كرديم، به مصيبت‌ها و شكنجه‌ها كه خدا آماده كرده دچار خواهيم شد اعدت للكافرين:

پس خداي متعال با اين سخن: وقودها الناس و الحجاره: مي‌خواهد دل اين انساني را كه مخاطب آيه هست به اين عظمت شكنجه‌ي الهي متوجه كند. اين معناي مختصري پيرامون اين آيه بود. اما اينكه گفتم يك بخشي درباره‌ي انذار و تبشير (يعني ترساندن و بشارت) عرض مي‌كنم: