چه زمانی بی‌تابی‌هایمان تمام خواهد شد؟

چه زمانی بی‌تابی‌هایمان تمام خواهد شد؟
دوشنبه 21 بهمن 1392  2:22 PM

، در شرایطی که پنج مرزبان کشورمان از روز جمعه در منطقه عمومی «جکیگور» ناپدید شده و فرستادن دو بالگرد و دو اکیپ جست‌وجو هم مفید ‌واقع نشده بود، بار دیگر «جیش العدل»! از پس این زشتی سربرآورد و مسئولیت ربودن این مرزبانان را عهده‌دار شد. گروهک تروریستی و منفور «جیش العدل»، ساعاتی پیش با انتشار تصاویری در توئیتر خود، مدعی شد که پنج مرزبان مفقود شده از هنگ مرزی نگور و جکیگور را پنجشنبه، ساعت هشت و نیم شب در ایست بازرسی واقع در مجاورت روستایی به نام «توک» از توابع دهستان کهیر(شهرستان سرباز در استان سیستان و بلوچستان) به محاصره درآورده و اسیر گرفته‌ تا معمای ناپدید شدن پنج تن از مرزبانان پس از دو روز پاسخ بیابد. آن گونه که در اطلاعیه این گروهک آمده، از مرزبانان ربوده شده، پنج قبضه سلاح (یک گرینوف و چهار کلاشنیکف) و مقادیر زیادی مهمات (به تصاویر دقت کنید تا مفهوم «مقادیر زیاد» دستتان بیاید!)، یک دستگاه بی‌سیم و یک دوربین شکاری به دست آمده ‌و جالب اینکه این بار پای انتقام سوری‌ها در میان نیست، بلکه سخنان یکی از مراجع در قم بهانه این گروگانگیری ذکر شده است!  همان گونه که پیشتر، همزمان با اعلام رسمی ناپدید شدن این مرزبانان، اعلام شده بود که گزارش‌های از انتقال ایشان به آن سوی مرز دریافت شده، با اعلام حضور جیشی‌ها و از آنجایی که این گروهک مزدور در خاک پاکستان لانه دارد، قابل حدس است که گروهبان و چهار سرباز ربوده شده هنگ مرزی ایران به این کشور منتقل شده‌اند.  از ادعاهای عجیب و غریب این گروهک تروریستی که بگذریم، واکنش مقامات داخلی به ربوده شدن این افراد هم قابل تأمل است؛ جایی که با تمام توان ورود کرده و از اعزام اکیپ‌هایی از مرزبانی استان و قرارگاه قدس با دو فروند بالگرد به منطقه می‌شنویم و در‌می‌یابیم که دو اکیپ به سرپرستی جانشین فرماندهی مرزبانی ناجا هم به منطقه فرستاده شده‌اند و عملیات جست‌وجو به مذاکرات با مرزبانی پاکستان گره خورده و ادامه دارد.  اگر همه این واکنش‌ها را کنار بغضی بگذاریم که در اثر شبیخون‌های‌ گاه و بی‌گاه این گروهک به نیروهای مرزبانی کشورمان و در برخی موارد، شهادت برخی از سربازان وطن حاصل آمده، سخت نیست که حدس بزنیم نیروهای مرزبانی و سربازان جان بر کف وطن تا چه اندازه بی‌تابند و لحظه حساب‌کشی از مزدوران را انتظار می‌کشند.  این بی‌تابی به شکلی بزرگ‌تر در جاهای دیگر هم احساس می‌شود؛ در نیروهای نظامی و انتظامی، رزمندگان سال‌های دفاع مقدس، مردم رنج کشیده‌ای که هشت سال با جان و مالشان ایستادگی کردند تا متجاوزین را سر جای خود بنشانند و... ولی هر چه بی‌تاب‌تر می‌شوم و از شنیدن رنج مرزبانان به خشم و ناراحتی می‌رسیم، به نظر طرف مقابل گستاخ‌تر می‌شود تا جایی که می‌بینیم جیشی‌های مزدور در بیانیه روز گذشته خود از واکنش نشان ندادن کشورمان پس از دو روز ابراز شگفتی کرده‌اند!  گویی می‌دانند چگونه نمک بر زخم ملت بپاشند و در این راه از هیچ تلاشی کوتاهی نمی‌کنند تا در ‌‌نهایت همه کارهای خود را به این نقطه برسانند که بگویند هموطنان سنی چه نشسته‌اید که حکومت عامل بدبختی ماست و باید شیعه و سنی را (به هر روشی، ولو قتل عام یک طرف) جدا کنیم تا سعادتمند شویم‌!  از سوی دیگر، کافی است بدانیم که مقابله با قاچاق کالا و مواد مخدر دو مفهوم بزرگی است که در کنار امنیت کشور و پاسداری از حریم آب و خاک بر عهده مرزبانان قرار گرفته و به نوعی ایشان را در صف اول حمایت از تولید ملی و پاسداشت حریم خانواده‌ها و جوانان از سیاهی اعتیاد قرار داده و با این مفاهیم، تلاش مرزبانان را به نوعی جنگ پنهان و آشکار با دشمنان عرصه‌های گوناگون تبدیل کرده است. اینجاست که جا دارد بار دیگر از کمبود امکاناتی که توان نیروهای مرزبانی را می‌گیرد، گلایه کرده و از همه مدافعان تولید ملی و سلامتی خانواده‌ها و جوانان ایرانی بخواهیم که بخشی از اعتبارات اختصاص یافته به خود را برای مقابله با پدیده شوم اعتیاد و یا اثرات مخرب قاچاق کالا را صرف تجهیز نیروهایی کنند که مناطقی مشغول به خدمت هستند که متأسفانه اشرار تا بن دندان مسلح در آن جولان می‌دهند.  جا دارد گلایه کنیم از مسئولانی که موفق نشده‌اند، امکانات مورد نیاز در مرزبانی را فراهم آورده و حتی نیروی تخصصی مورد نیاز برای کنترل مرز‌ها را به کار گیرند تا در ‌‌نهایت یک بار بشنویم که جابجایی نیرو‌ها در زمان تاریکی هوا و با خودروهای معمولی و بدون هیچ امکانات حمایتی، فرصت دست‌درازی اشرار را فراهم آورده و بار دیگر بشنویم که یک درجه‌دار، چهار سرباز وظیفه و چند سلاح انفرادی همه چیزی بوده که از آن بهره جسته‌ایم تا ایست شبانه بازرسی مرزی تشکیل دهیم؛ گویی اهمیت کارمان را درست درک نکرده باشیم و یا به دنبال رفع مسئولیت باشیم!  جا دارد گلایه کنیم از مسئولانی که در تقویت بنیه اقتصادی منطقه همت نمی‌گمارند و اهداف کوتاه مدت و بلند مدتی را برای سرعت بخشیدن به رفع محرومیت از منطقه به کار نمی‌گیرند تا در سایه رونق اقتصادی، بستر مورد سوءاستفاده گروهک‌ها از جامعه از بین برود.  جا دارد گلایه کنیم از مسئولانی که پس از وارد آمدن ضربه‌های قبلی جیش العدل، در پیگیری پیچیدن تومار ایشان سرعت را لحاظ نکرده و دستگاه دیپلماسی را برای تحت فشار قرار دادن ایشان از طرف کشور میزبان، پاکستان به کار نگرفتند.  جا دارد گلایه کنیم از نهادهای تخصصی که می‌توانند و باید رد این گروهک تروریستی را زده و دست‌کم مانع تکرار دست درازی ایشان شوند و همین طور می‌توان گلایه کرد و به پیش رفت اما باور کنید اگر ما و شما از سر بی‌تابی جای گلایه می‌بینیم، این بی‌تابی با شدت بسیار بیشتر و چه بسا بیش از حد قیاس، نزد مرزبانان کشورمان به چشم می‌خورد.  از این روی، بهتر است ‌گله‌گذاری را به بعد موکول کرده منتظر زمان انتقام بمانیم؛ انتقامی که قطعا گروهکی‌ها از ترس آن خواب آسوده‌ای نخواهند داشت و تنها پاسخ بی‌تابی ایرانیان خواهد بود.