مقالات پرستاری و مامایی جامع نگر

مقدمه: رضايت شغلي، حدي از احساسات و نگرشهاي مثبت است كه افراد نسبت به شغل خود دارند. شناسايي عوامل موثر بر رضايت شغلي بسيار مهم است زيرا اين مقوله در پيامدهاي سازماني و حتي زندگي فردي نقش بارزي ايفا مي کند.
هدف: اين مطالعه با هدف تعيين عوامل موثر بر رضايت شغلي پرستاران انجام شده است.
روش کار: اين پژوهش يک مطالعه توصيفي از نوع همبستگي بوده که ابزار گردآوري داده هاي آن پرسشنامه رضايت شغلي وار و همکاران مي باشد. نمونه ها، پرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي شهر رشت بودند که به صورت سرشماري انتخاب شدند. داده ها با آزمون هاي تي تست، آنووا و پيرسون، آناليز واريانس يک طرفه تحت نرم افزار SPSS تجزيه و تحليل شدند.
نتايج: ميانگين رضايت شغلي10.54 ± 54.43بود. اکثر افرادي که رضايت بالايي داشتند در گروه هاي سني بالاي ?? سال (29.5%)، متاهل (19.8%)، استخدام قراردادي (24.5%) و در سمت متروني (75%) قرار داشتند.
نتيجه گيري: اکثر واحدهاي مورد پژوهش (62.9%) رضايت شغلي متوسطي داشتند. طبق يافته هاي اين مطالعه چنانچه پرستاران شاغل در بيمارستان هاي آموزشي شهر رشت با توجه به سن و جنس خود در بخش مناسب و مورد علاقه خود کار کنند و مسووليت هاي مديريتي را عهده دار شوند (مانند تفويض اختيار)، احتمالا رضايت شغلي بيشتري خواهند داشت.

 نسخه قابل چاپ