مقالات پرستاری و مامایی جامع نگر

مقدمه: رضايت از زندگي هدف برتر زندگي افراد بشر است که زمينه اي مناسب و مطمئن براي پيشرفت و دستيابي به مراتب بالاتر فراهم مي کند، به بياني ديگر رضايت از زندگي عامل شکوفايي و موفقيت افراد است. مطالعات متعدد نشان داده اند که عوامل مختلفي از جمله عوامل فردي مي توانند بر رضايت از زندگي افراد تاثير بگذارند. با توجه به نقش پرستاران به عنوان عضو کليدي تيم ارائه دهنده خدمات بهداشتي شناخت عوامل موثر بر رضايت مندي آنان مي تواند تاثير مستقيمي بر کيفيت خدمات بهداشتي و همچنين سلامت جامعه داشته باشد.
هدف: اين مطالعه با هدف تعيين نقش عوامل فردي بر رضايت از زندگي در پرستاران انجام گرفت.
روش کار: در اين مطالعه توصيفي همبستگي، 309 پرستار شاغل در هشت مرکز آموزشي درماني وابسته به دانشگاه علوم پزشکي گيلان به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب گرديدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه اي دو قسمتي شامل پرسشنامه رضايت از زندگي و پرسشنامه اطلاعات فردي جمع آوري گرديد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماري SPSS و آزمون هاي آمار توصيفي و استنباطي (رگرسيون چندگانه، اسپيرمن، من ويتني يو و کروسيکال واليس) مورد تجزيه و تحليل قرارگرفتند.
نتايج: يافته ها بيانگر آن است که اکثر واحدهاي مورد پژوهش (%79.6) رضايت از زندگي دارند و بين رضايت از زندگي با جنس (P<0.01) و متوسط درآمد ماهيانه فرد (P<0.008) ارتباط آماري معني دار وجود دارد، در صورتيکه بين رضايت از زندگي با ساير عوامل فردي (سن، ميزان تحصيلات، نوع استخدام، سمت، سابقه کاري، بخش محل خدمت، سابقه کار در بخش فعلي و شيفت کاري) ارتباط آماري معني دار مشاهده نشد.
نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي اين مطالعه که اهميت نسبي عوامل فردي (جنس و متوسط درآمد ماهانه) را بر رضايت از زندگي پرستاران نشان مي دهد، به نظر مي رسد بکارگيري يک برنامه جامع براي بهبود ميزان درآمد مي تواند رضايت از زندگي پرستاران را ارتقاء دهد.

 نسخه قابل چاپ