هفته بیست و یکم:...( "قناعت در زندگی")...

. «اذا ارادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَيْراً الْهَمَهُ الْقَناعَةَ فَاكْتَفى‏ بِالْكَفافِ وَاكْتَسى‏ بِالْعِفافِ» «1»

هرگاه خدا بخواهد به بنده‏اى خيرى دهد، قناعت را به او الهام مى‏كند، چنين بنده‏اى به قدر كفاف بسنده مى‏كند و با لباس عفاف، خود را مى‏پوشاند.

نكته‏ها و پيام‏ها

1- قناعت، به اين معنا است كه انسان از ثروت و درآمد خود به حدّ ضرورت و نياز اكتفا كند و در پى فزون‏طلبى نباشد.

2- شخص قانع، سريع‏تر از ديگران به سعادت ابدى نائل مى‏شود، زيرا اكتفا كردن به حداقل امكانات زندگى به انسان فرصت مى‏دهد كه به مسائل دينى خود بپردازد و توشه آخرت ذخيره نمايد.

3- در مقابل؛ حرص و آز، باعث غرق شدن در مادّيات و زرق و برق دنيا و در نتيجه از دست دادن آخرت مى‏شود. چنانكه حضرت مى‏فرمايد: «الْقانِعُ ناجٍ مِنْ آفاتِ الَمجامِعِ» «2»

شخص قناعت پيشه از آفت‏هاى طمع‏ورزى (غرق شدن در ماديات و از دست دادن آخرت) در امان است.

4- قناعت، موجب عفاف مى‏شود و انسان عفيف به مقدورات و

امكانات خود اكتفا و از چشم دوختن و دست دراز كردن به مال و ناموس ديگرى پرهيز مى‏كند.

قناعت كن اى نفس بر اندكى             كه سلطان و درويش بينى يكى‏

چرا پيش خسرو بخواهش رَوى             چو يك سو نهادى طمع، خسروى «3»

 ( 1)- غررالحكم، ج 3، ص 175.

( 2)- همان، ج 2، ص 43.

( 3)- كليات سعدى، ص 334، امير كبير.

(4)يكصد درس زندگى از امام على(ع)، ص: 69