متن نشریه (دو ماهنامه) خلق - شماره چهاردهم

راه رهايي از سرمستي، توجه انسان به اين واقعيت است كه هيچ يک از عوامل سرمستي پايدار نبوده بلكه ممکن است با کوچک‌ترين حادثه‌اي از انسان گرفته شود. چه بسيار افراد ثروتمندي که به يک باره ثروت خويش را از دست دادند و چه عالماني که به سبب يک بيماري يا عواملي ديگر آموخته‌هاي خود را از ياد بردند. حتي گاهي انسان بدون ابتلا به بيماري، دانسته‌هاي خويش را از ياد مي‌برد. آيا شايسته است كه انسان عاقل به خاطر چند اصطلاح علمي بد مستي نمايد؟ قدرت و رياست نيز همين‌گونه هستند. چه بسيار قدرتمنداني که يك شبه به خاک مذلت نشستند به طوري كه حتي براي گذران چند روز باقيماندة عمر خود نيازمند ديگران شدند. جواني نيز همين گونه است؛ اگر در اثر حادثه‌اي، از آدمي گرفته نشود پس از مدتي به طور طبيعي به سر مي‌رسد. همين طور است جمال و زيبايي که با يک بيماري از بين خواهد رفت و اگر هم از اين طريق از بين نرود، در اثر پيري قطعاً پايان مي‌يابد.
اما راه رهايي از سرمستي ناشي از مدح و ستايش، اين است که انسان بداند تعريف ديگران، چيزي به او نمي‌افزايد، همان‌طور که بدگويي ديگران چيزي از او نمي‌كاهد. هر انساني خويش را بهتر از ديگران مي‌شناسد و از خصوصيات خود اطلاع دارد؛ پس چرا بايد از مدح ديگران، به خود باليده و سرمست شود؟!
راه رهايي از سرمستي گناه هم در اين است که به محض ارتكاب گناه، توبه كند، تا سرمستي آن دامانش را نيالايد و به گمراهي درنيفتد