متن نشریه (دو ماهنامه) خلق - شماره چهاردهم

چون به سعى در آيد، بايد سعي خود را برتر از كوشش در بارگاه سلطان بداند كه معمولاً بي عطا و بخشش و بدون اجر و پاداش نيست، زيرا كه او در حضور كريمي سرگرم سعي است كه چشم اميد همه بندگان گناهكار به عفو و گذشت كريمانه او دوخته شده است.
اما در عرفات بايد، از ازدحام خلق و بلند شدن صداى زايران همراه با تضرع و زارى و التماس در آن صفوف فشرده به زبان‌هاي مختلف و درخواست شفاعت از پيشوايان معصوم خود، ياد محشر را در ذهن خود مجسم سازد و بر غربت و بيكسي خود بنالد تا در روز قيامت استحقاق شفاعت و بخشش الهي را داشته باشد، و اين حديث شريف را بارها مرور كند كه:
«من اَعْظم الذنوب ان يحضر العرفات و يظن انه لايغفر له؛ از بزرگ‌ترين گناهان آدمي آن است كه توفيق حضور در عرفات را پيدا كند ولي پندارد كه خدا او را نيامرزيده است».
چون از عرفات كوچ كند و به حرم درآيد، آن را به قبولي حج و قرب به خدا و امان از عذاب الهي تعبير كند