متن نشریه (دو ماهنامه) خلق - شماره چهاردهم

اكنون جاي اين پرسش است كه چگونه مي‌توان در سلك منتظران قرار گرفت؟
گفتيم كه انتظار، حالتي دروني است كه منجر به حركت به سوي مطلوب مي‌شود. براي پيدايش اين حالت،‌ نخست بايد به ايجاد سنخيّت با مطلوب فرد منتظَر، پرداخت. سلامتي، وضعيّتي است كه روح انسان بيمار با آن سنخيّت دارد؛ لذا ناخودآگاه هر لحظه در طلب آن است. همراهي با فرزند، بهبود وضعيّت اقتصادي و... نيز همين گونه است كه پدر و مادري كه از فرزند مسافر خود اطلاعي ندارند و بازرگاني كه به ركود و ناامنيِ پيشه‌اش دچار شده، در هر لحظه به آن توجه دارد.
منتظران حقيقي ظهور نيز، نخست بايد با وضعيت نامطلوبي كه بر جامعة آنان حاكم است، سنخيتي نداشته باشند، آن‌گاه سنخيّت كامل با وضعيت ممكن بعدي پيدا كنند تا در سلك منتظران قرار گيرند. از اين رو مشابهت با ياران حضرت ولي‌عصر عليه السلام -كه پديد آورندگان وضعيّت نوين هستند- تنها راه ورود در اين مسير مي‌باشد.
زدودن رذايل از نفس و آرايش آن به فضايل و در يك سخن، تهذيب نفس، تنها راه ورود به جرگه منتظران است. كسي كه نفس مهذّب داشته باشد، نه به آلودگي‌هاي دنيايِ مادي دل مي‌بندد، تا از وضعيت پريشان فساد و ظلم موجود جهاني شادمان باشد و نه دچار ركود مي‌شود، تا براي پيدايش وضعيت مناسب اقدامي نكند.
بدين ترتيب معلوم مي‌شود كه منتظران واقعي در بالاترين سطح ممكن از تهذيب نفس قرار دارند