حضرت مي‌فرمايد: و قطعتم الرحم؛ در اين فراز بُعد ديگر را مطرح مي‌كند، يك رنگ دنيايي كه با رنگ امام زماني با هم خوانايي ندارد، و آن «صله رحِم و قطع رحِم» است. شايد در نگاه اول، ما صله رحم را ارتباط با اقوام و نزديكان معنا كنيم و گرچه در همين جهت هم ما كاستي‌هايي داريم اما بايد بدانيم كه با ديدار اقوام و يا با برقراري تماس تلفني با آنان تمام وظيفه خود را در مقابل خويشان خود انجام نداده‌ايم. گاهي يك بدگويي يا حتي دفاع نكردن از بستگان، ما را در زمرة قاطع رحم قرار مي‌دهد. يك عدم رسيدگي به مشكل نزديكان ما را در صف قاطعين رحم مي‌نشاند و خلاصه، صله رحم و قطع رحم دايره‌اي بس وسيع را شامل مي‌شود و امام زمان عليه السلام شيعه را بيدار مي‌كند كه بايد براي كسب فيض زيارت حجت الله از اين مانع بزرگ عبور كنند و آن حضرت كه دلي مهربان دارند، مي‌خواهند همه شيعه با هم مانند يك فرد واحد باشند، چرا كه:
بني آدم اعضـاي يكـديگـرند
كه در آفرينش ز يك گـوهرند
چو عضوي به درد آورد روزگار
دگـر عضـوها را نمـانـد قـرار
