متن نشریه (دو ماهنامه) خلق - شماره یازدهم

آيت الله بهجت هنوز جوان بود که طرح اشکال‌هاي دقيق ايشان در دروس سطح عالي، موجب مي‌شد که استاد اعتراف کند که حقّ با ايشان است و آن‌گاه از جديت و نبوغ ايشان سخن بگويد. ايشان در دروس خارج فقه و اصول هم در شمار مستشکلان بود و به مرحوم آيت الله حاج شيخ محمد حسين غروي کمپاني امان نمي‌داد و پيوسته بحث‌ها را مورد نقد قرار مي‌داد و با اظهار نظرهاي دقيق و اشکالات مهم، چنان نظر استاد را جلب مي‌کرد که گاه چند روز مجلسِ درس از حالت درس خارج مي‌شد و به گفتمان علمي جدي و پويا بدل مي‌گرديد. ايرادهاي ايشان براي ديگر شاگردان هم مفيد بود. وقتي آيت الله بهجت اشکال مي‌کردند، استاد با تمام قوا متوجه ايشان مي‌شد و به گونه‌اي دقيق و عميق به اشکالات ايشان توجه مي‌کرد؛ ولي آقاي بهجت براي گريز از شهرت ديگر به انتقاد نپرداخت. ايشان هنگامي که هنوز به دروس سطح عالي اشتغال داشت، در نجف به فضل و عرفان شناخته شده بود و از اين‌رو، بعضي از همدرسان ايشان که در درس براي آنها اشکالاتي باقي مي‌ماند، به حجره‌اش مي‌رفتند و اشکال‌هايشان را رفع مي‌كردند. ايشان از جهت علمي، چه در فقه و چه در اصول، در افق اعلا و مرتبه بسيار بالايي در ميان فقهاي شيعه قرار داشت و فقيهي بسيار بزرگ، به شمار مي‌آمد. گرچه اولين چيزي که جويندگان معارف الهي را جذب مي‌کرد، جاذبه معنوي و روحاني ايشان بود، ولي به تدريج آنان در مي‌يافتند که ايشان در مقامات علمي و فقاهت نيز در درجه بسيار عالي قرار دارد. درس ايشان ملکه اجتهاد را در شاگردان، به فعليت مي‌رسانيد