متن نشریه (دو ماهنامه) خلق - شماره یازدهم

«همه علماي اخلاقي شيعه اتفاق نظر دارند كه راه صحيح تکامل، راه عبوديت است و انسان جز با اطاعت از دستورهاي خدا به مقامي نمي‌رسد. حضرت آقاي بهجت هم در رعايت آداب شرعي بسيار مقيد بودند و ريزه کاري‌هاي خاصي را در رفتارشان رعايت مي‌کردند که وصف آنها کار دشواري است. به عنوان نمونه، اين خاطره را نقل مي‌كنم تا در تاريخ بماند.
ملک مختصري در شمال، از پدر آيت الله بهجت به ايشان به ارث رسيده بود که محصول برنج داشت و بخشي از مصرف خانه ايشان از آنجا تأمين مي‌شد. ايشان مقيد بودند که مقداري از آن - هر چند فرض کنيد چند کيلو را - به همسايگان و دوستان اهدا کنند. در جريان مبارزات، مدتي بود که بنده در قم نبودم، حتي نزديکان ما هم از مكان من اطلاع نداشتند. در اين مدت ايشان يک بار کيسه‌اي برنج و بار ديگر مبلغي پول - که البته آن زمان هم خيلي زياد نبود - به منزل ما فرستاده بودند. نکته اينجاست که مبلغ پول را توسط آقازاده خود علي آقا، و خانم خودشان به خانه ما فرستاده بودند و آقا زاده‌شان سر کوچه ايستاده بود و خانم ايشان آن را به منزل ما تحويل داده بود. وقتي از مسافرت برگشتم و اين جريان را شنيدم مدتي متحير بودم كه اين چه سرّي بود كه خانمشان تشريف بياورند در منزل ما و اين مبلغ را بدهند. بعد از مدتي به اين نتيجه رسيدم که يکي از آداب شرعي اين است که اگر شوهر زني در سفر بود، مرد نامحرم در خانه‌اش نرود و اگر کاري هست، به وسيله خانمي انجام بگيرد.
اين ظرافت‌ها و ريزه کاري‌ها در گفتار و رفتار و نشست و برخاست اولياي خدا وجود دارد و همين‌هاست که بنده را در بندگي پيش مي‌برد و نزد خدا عزيز مي‌کند و به مقامات بلندش مي‌رساند