¨2. راستگوئى
شنبه 28 دی 1392 7:22 AM
¨2. راستگوئى
از امام صادق عليه السلام روايت است كه: خدا هيچ پيغمبرى را نفرستاده، مگر به راستگويى و اداى امانت به امانت‌گذاران نيك و بد، [يعنى اين دو موضوع در دعوت هر پيامبري بوده است].
از ابى كهمش روايت شده كه گويد: به امام ششم عليه السلام گفتم: عبدالله بن ابى يعفور به شما سلام مى رساند. فرمود: عليك و عليه السلام. هرگاه نزد عبدالله رفتى، سلام مرا به او برسان و بگو جعفر بن محمد مى گويد: ببين على عليه السلام از چه راه نزد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم تقرب يافت، آن روش را ملازم باش. همانا على عليه السلام بدان مقامى كه نزد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم ، براى راستگويى و اداى امانت است، رسيد.
امام ششم عليه السلام فرمود: نگاه به طول ركوع و سجود مرد نكنيد؛ زيرا بدان عادت كرده است و اگر دست از آن بدارد، براى عادتى كه داشته ، به وحشت افتد. ولى ملاحظه كنيد كه آيا راست‌گو است و امانت را رد مى كند؟
و بايد وعاظ از دروغ و افترا بر خداى تعالى و حجج او اجتناب دارند، و تدليس نكنند، و به بهانه زبان حال، دروغ نقل نكنند. از امام پنجم عليه السلام است كه خداى عزوجل بر شر قفل‌ها زده و كليد آنها را مى‌خوارى نموده و دروغ‌گويى، و دروغ‌گويى از مى‌خوارى بدتر است.
و هم از آن حضرت نقل است كه: دروغ، ويرانى ايمان است.
اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: بنده، حقيقت ايمان را نيابد تا دروغ را به كلى وا نهد، چه به جدى و چه به شوخى.
امام چهارم عليه السلام فرمود: دروغ را از كوچك تا بزرگ، از جدى تا شوخى، ترك كنيد؛ زيرا هر كه دروغ خردى گفت، به دروغ بزرگ جرئت كند؛ و اخبار ديگر
