متن نشریه (دو ماهنامه) خلق - شماره هفتم

¨1. شهيـد اول
اين عالم بزرگوار در سال 734 ق ديده به جهان گشود. دوران كودكي را در زادگاهش، جزين، در محيطي آكنده از معنويت و روحانيت، سپري كرد. از همان آغاز از هوش و استعدادي فراوان، در راه رسيدن به علم و فضايل اخلاقي برخوردار بود. وي از فقهاي ناموري است كه پدر و اجدادش، همه از دانشمندان بنام بوده‌اند. جسمي نحيف و لاغر داشت ولي، داراي روحي بزرگ و انديشه‌اي بلند بود. او بحق از پارسايان و شب زنده داران بود كه به قدرت و نيروي خدايي كه سرچشمه همه كرامت‌ها و قدرت‌هاست، تكيه و اعتماد داشت. در سختي‌ها و حوادث روزگار، لطف و رحمت خدا شامل حالش مي‌شد و مصائب و ناراحتي روزگار را به سادگي پشت سر مي‌گذاشت. از او نقل شده كه گفته است: «مجلس من در دمشق، از دانشمندان اهل سنت به موجب نزديكي و رابطه‌اي كه با آن‌ها داشتم، خالي نبود؛ ولي وقتي نوشتن كتاب لمعه را آغاز كردم، بيم آن داشتم كه فردي از متعصبان وارد شود و ببيند؛ اما از لحظه شروع تا پايان كتاب، هيچ يك از آنان بر من وارد نشدند و اين، از لطائف غيبي الهي بود». بدون اينكه بيگانگان متوجه شوند، اين كتاب ارزشمند را طي هفت روز به پايان رساند.(5)
تا به‌حال حدود 27 اثر از او به ثبت رسيده است كه همه آن‌ها، ميراث بزرگي براي محققان و اساتيد است. بالاخره‌ وي در سال 786ق در 52 سالگي با تؤطئه‌اي از سوي اهل سنت آن زمان، به ارتداد متهم شده و به دستور قاضي وقت، نخست با شمشير به شهادت رسيد، سپس آن بدن مقدس را به دار آويخته، سنگ باران كردند و آن‌گاه آن را سوزاندند