متن نشریه (دو ماهنامه) خلق - شماره دوم

روان شناسي خانواده در پرتو کلام معصومان عليهم السلام (ازدواج)
الف) ازدواج
ازدواج، قراردادي بين زن و مرد است که در هر جامعه بر اساس قواعد خاصي برقرار مي‌شود. اين عقد، مرحله مهمي ‌از زندگي زن و شوهر را به دنبال دارد که بسياري از نيازهاي آن دو از اين طريق تأمين مي‌شود. ازدواج، در کلام اولياي دين اسلام در مرتبه اول سنت الهي1 و سنت همه پيامبران 2 به ويژه پيامبر اسلام ـصلي الله عليه و آله‌ـ اعلام شده است3. بخش مهمي ‌‌از نيازهاي انسان، مانند نياز جنسى، نياز دلبستگي و نياز به رشد و تعالي در پرتو ازدواج به بهترين نحو تأمين مي‌شود. اين نيازها از نظر روان شناسي جزء نيازهاي طبيعي انسان است که همه انسان هاي سالم را در مرحله‌اي از زندگي درگير خود مي‌سازد4. بي‌توجهي و عدم ارضاي هر نياز انسانى، موجب ناکامي‌ فرد و بروز ناهنجاري در او مي‌شود، از اين رو حرکت انسان در مسير طبيعى، جز با ازدواج در مقطعي مناسب از زندگى، يعني جواني مقدور نيست. اين تحليل روان‌شناختى، کلام اولياي دين اسلام -عليهم السلام- را مبني بر اين‌که ازدواج، سنت الهي و شيوه انبياء است، تبيين مي‌کند. «حصور» بودن [=ازدواج نکردن] دو پيامبر، حضرت عيسي و حضرت يحيي را مي‌توان استثنايي ميان انسان‌ها دانست، چنان‌که اصل تولد حضرت عيسي و فرزنددار شدن حضرت زکريا(=‌‌پدر حضرت يحيي) در پيرى، موارد استثنايي در طول تاريخ است و نمي‌تواند الگويي براي انسان‌ها در نظر گرفته شود، در حالي که همه انبيا و اولياي الهي به اين سنت پايبند بودند.
اکنون با بررسي آثار ازدواج، تأثير آن را بر رشد و کمال انساني بررسي مي‌کنيم