ابتلاي آمرزش
دوشنبه 23 دی 1392 4:20 AM
ابتلاي آمرزش
مؤمنان متوسط که به ايات الهي توجه دارند و گاهي بر اثرغفلت يا جهالت به خطا آلوده مي‌شوند، بر اثر همين گناهان، توسط خداوند گرفتار مي‌شوند، تا اثر نيکي از خود به جا گذارند يا به سبب رنجي گناهشان شسته و بخشوده شود؛ از اين رو قرآن کريم پس از اشاره به ايات الهي و روز حساب مي‌فرمايد:
وَ مَا أَصبَکم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا کَسبَت أَيْدِيکمْ وَ يَعْفُوا عَن کَثِيرٍ12 (و هر [گونه] مصيبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست، و [خدا] از بسيارى درمى گذرد.)
روزي امام علي -عليه السلام- به جمعي از يارانشان فرمود:
مي‌خواهيد بگويم بهترين ايه در کتاب خداي عزوجل کدام است؟ پيامبر خدا -صلي الله عليه و آله- به ما فرمود:
وَ مَا أَصبَکم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا کَسبَت أَيْدِيکمْ ؛ چون خداوند عزوجل بزرگوارتر از آن است که آنچه در دنيا کيفر داده در آخرت هم عقوبت دهد و از آنچه در دنيا گذشته و عفو کرده است، در آخرت دوباره به آن باز گردد».13
بنابراين ابتلائات مؤمنان متوسط براي مغفرت و آمرزش آن‌هاست. امام صادق -عليه السلام- فرمود:
اذا ارادَ اللهُ عزّوجلّ بِعَبدٍ خيراً فأذنبَ ذنباً تَبعه بِنقمةٍ وَ يذَّکره الاستِغفارَ وَ اِذا ارادَ اللهُ عزُوجلَّ بِعَبدٍ شَرّاً فَاذنَب ذَنباً تَبعهُ بِنعمةٍ لينسيه الاستِغفارَ و يتمادي بِه وَ هُوَ قَولُ اللهِ «سنستدرجهم من حيث لايعلمون» بالنعم عند المعاصي.14
وقتي خداوند براي بنده‌اي نيکي بخواهد، اگر او گناهي مرتکب شود، درپي آن، او را به گرفتاري مبتلا مي‌کند، تا استغفار را به ياد او آورد. و هنگامي‌که براي بنده‌اي شر بخواهد، در صورتي که گناهي انجام دهد به دنبال آن نعمتي مي‌آورد، تا استغفار از ياد او رفته و آن خطا را ادامه دهد. و اين، سخن خداوند است که «آن‌ها را از جهتي که نمي‌دانند، فرو‌مي‌بريم» با نعمت‌ها هنگام معصيت.
اين حديث، به خوبي تفاوت ابتلاي مؤمنان با غير مؤمنان را بيان مي کند؛ اما انبيا و اوليا و مؤمنان برتر، از مراتب ديگر بلا بهرمند هستند
**********************
12. شوري، آيه30.
13 . ميزان الحکمه، ج 2، ح 1942.
14 . بحار، ج 67 ص 229، ح 41
