اسراف و زیاده روی
-
امام صادق (علیه السّلام) به ابان بن تغلب فرمودند: به نظرت می آید خداوند به کسی که عطای بسیار فرموده از این جهت است که او نزد پروردگار، عزیز و ارزنده است. و کسی را که از عطایای خود محروم نموده از این جهت است که وی نزد خداوند ذلیل و خوار است. هرگز چنین نیست. حقیقت این است که مال، مال خداوند است و آن را به امانت نزد شخص متمکن سپرده است و به امانت داران اجازه داده است که از مال خداوند در راه تأمین غذا و لباس و انتخاب همسر و تهیّه ی مرکب خود بقدر معتدل و درخور شأن خویش استفاده کنند و مازاد امانت خدا را به مسلمانان مستمند و از کار افتاده برگردانند و بدینوسیله پراکندگی آنان را جمع کنند. اگر کسی در مال خداوند این چنین مشروع و معتدل تصرف نماید آنچه را که بهره برداری کرده بر وی حلال است. و اگر جز این عمل کند و بیش اندازه در آن تصرف نماید و ناروا و حرام است. سپس فرمودند: اسراف نکنید که خداوند دوستدار مسرفین نیست.
منبع: سفینه،((سرف)) ص 615
-
حضرت امام حسن عسکری (علیه السّلام) فرموده اند:جود و سخا اندازه ای دارد که اگر از آن تجاوز کند اسراف می شود، احتیاط و محکم کاری اندازه ای دارد که اگر از حدش فزونتر شد ترس خواهد بود، صرفه جویی و اعتدال در صرف مال اندازه ای دارد که اگر از آن بیشتر شود بخل است و شجاعت و دلیری اندازه ای دارد که اگر از حدش بگذرد تهوّر و بی باکی خواهد بود.
