هفته هجدهم:...( " شکرگزاری نعمت های خداوند ")...

روایاتى درباره شکر نعمت

1. امام على علیه‌السلام در یکى از حکمت‌هاى خود مى‏‌فرماید: «اذا وَصَلَتْ الَیْکُم أَطْرافُ‏ النِّعَمِ فَلا تُنَفِّروا أَقْصاها بِقِلَّةِ الشُّکْرِ»

هنگامى که مقدّمات نعمت‌هاى خداوند به شما مى‌‏رسد سعى کنید با شکرگزارى، بقیّه را به سوى خود جلب کنید، نه آنکه با شکرگزارى کم، آن را از خود برانید.

2. تنها شکر و سپاسگزارى از خداوند در برابر نعمت‌ها کافى نیست، بلکه باید از کسانى که وسیله آن موهبت بوده‏‌اند نیز تشکّر نماییم و حقّ زحمات آنها را از این طریق ادا کنیم، و آنها را از این راه به خدمات بیشتر تشویق نماییم.

در حدیثى از امام سجّاد علیه‌السلام مى‌‏خوانیم که مى‌‏فرماید: روز قیامت خداوند به بعضى از بندگانش مى‏‌فرماید: آیا فلان شخص را شکرگزارى کردى؟ عرض مى‌‏کند: پروردگارا من شکر تو را بجا آوردم. مى‌‏فرماید: چون شکر او را بجا نیاوردى شکر مرا هم ادا نکردى.

سپس امام فرمود: «أَشْکُرُکُمْ للَّهِ أَشْکَرُکُمْ لِلنّاسِ» شکر گزارترین شما براى خدا آنها هستند که از همه بیشتر شکر مردم را بجاى آورند.

کمترین حدّ تشکّر آن است که برخوردها، پرمحبّت و صمیمى بوده و از هرگونه آزار و رنجش به دور باشد و عالى‌‏ترین تشکّر آن است که در برابر خوبى افراد، چندین برابر خوبى کرده و خوبى آنها را در ظاهر و باطن، و زبان و عمل به بهترین وجه جبران نماییم.

رسول خدا صلى الله علیه و آله مى‌‌‏فرماید: «مَنْ لَمْ یَشْکُرِ النّاسَ لَمْ یَشْکُرِاللَّهَ» کسى که از انسان‌‌ها تشکّر نکند از خدا تشکّر نکرده است.

امام رضا علیه‌‌السلام مى‌‌‌‏فرماید: «مَنْ لَمْ یَشْکُرْ والِدَیْهِ لَمْ یَشْکُرِ اللَّهَ» کسى که از پدر و مادرش تشکر نکند، شاکر خداوند هم نبوده است.