بی حجابی و کمبود شخصیت

زنانى که حجاب دارند از سلامت روانى برخوردارند و در خود کمبودى احساس نمى نمایند و تمایلى هم به جلب توجه دیگران ندارند، ولى زنانى که بى حجابند داراى عُقْده حقارت هستند و با نمایش زیبائی‌ها و زینت و نوع پوشش ، مى کوشند تا حس کمبود خود را بنحوى مرتفع نمایند.
روان شناسان در این باره چنین مى گویند: زنان و مردانى که در تعویض ‍ لباس و انتخاب رنگهاى متنوع مبالغه و وسواس دارند جز جبران یک نقیصه ذاتى کار دیگرى نمى کنند، زیرا افراط در لباس پوشیدن هم ، نظیر افراط در حرف زدن است و نوعى مبالغه و زیاده روى است و زیاده روى هم شکل منحرف و پى گم کرده از حس حقارت است .
زنى که مورد توجه مردان نباشد مى کوشد تا با پوشیدن لباسها و زینتهاى مختلف جبران نازیبائیهاى خود را کرده و احیانا توجه دیگران را از نقائص ‍ صورى خویش منحرف سازد.
آرى انتخاب لباس و نحوه پوشش و آرایش چهره مانند رنگ رخساره از سرّ ضمیر خبر مى دهد، افرادى که دچار کمبود شخصیت هستند مى کوشند با لباسى که تن مى کنند براى خود نوعى تشخّص و تعیّن ایجاد کنند، بنابر این مى توان حجاب را علامت سلامت روحى زن دانست ، و بى حجابى را نشان بیمارى روانى.
در روایت نیز به این نکته اشاره گردیده است :امام صادق (ع ) مى فرماید: کَفى بِالْمَرءِ خِذْیاً اَنْ یَلْبِسَ ثَوْباً یَشْهُرَهُ. در خذلان و پستى (عقده حقارت ) فرد همین بس که لباسى مى پوشد تا بوسیله آن مشهور گردد(توجّه دیگران را جلب کند).