هفته هفدهم:...( " دوری از صفت رذیله عجب و تکبر "). ...

غرور و تکبر رذیله اخلاقی است که خداوند هرگز نسبت به بندگانش در این خصوص چشم پوشی نمی کند.
پیامبر(ص) به قدری تواضع داشتند که هنگام صحبت کردن با مردم "خفض جناح" می کردند یعنی بال های رحمت و مهربانی خود را برای مومنان باز کرده و آنان را بر آن جای می دادند. لذا ما نیز به عنوان پیروان ائمه اطهار(ع) باید انسان های خاکی باشیم و غرور و تکبر را از خود دور کنیم.
هنگام نماز خواندن چرا می گوییم الله اکبر؟ چرا نمی گوییم الله الرحمن؟ یا صفات دیگر الهی را ذکر نمی کنیم؟
علت آغاز نماز با صفت کبریایی این است که تکبر برای خداوند زیبا است ولی برای بندگان بسیار زشت است.
خداوند به بندگانش اجازه می دهد که دست به خلقت بزند و بویی از صفت خلقت خداوند را داشته باشند ولی هرگز اجازه نمی دهد که انسان ها دارای صفت تکبر شوند.
بندگان در مقابل کبریایی خداوند، کوچک و عاشق می شوند و با تمام وجود در مقام پروردگار جهان زانو زده و به عبادت می پردازند.
آیه ۶۰ سوره مباركه غافر میفرمایند:
«هر كه از بندگانم كبر ورزد بزودی او را داخل جهنّم نمائیم».

نبی بزرگوار اسلام(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمودند:
لایدخل الجنّهٔ من كان فی قلبه مثقال حبّهٔ مِنْ خردل من كبر.
«كسی كه به اندازه یك دانه خردل غرور در دل داشته باشد وارد بهشت نمیشود.

فیض كاشانی از امام باقر(علیه السلام) روایت میكند كه فرمودند: «در دوزخ بیابانی است بنام سقر كه ویژه متكبران است از زیادی گرمی خود به خدای متعال شكایت میكند و دستور میخواهد تا نفسی برآرد چون نفس كشد همه دوزخ را بسوزاند».
خلاصه اینكه مرض كبر از بزرگترین امراض روانی است و از اعظم رذائل اخلاقی است كه بسیاری از افراد خواص و عوام به آن مبتلایند.