شعر طنز بیرجندی " بِبَخشَی "

شعر طنز بیرجندی " بِبَخشَی " -- می بخشید

سَرِ کوچه شمار دیدُم ببَخشَی
کَموکِّه اُونجَه وَاستیدُم بِبَخشَی

سلام کِردُم ولی از ته گلو خُو
هوا یخ بُو مِلَرزیدم بِبَخشَی

میو ن ، چادِر بُدَی اما از آخِر
کِلَپّ و لَو شُمار دیدُم ببخشی

شما ،کُفری بُدَی اما چه فَیدَه ؟
مُو تَه دل خومِخَندیدم ببخشی

مِپِندارُم شماهم دل شما مَست
میون کوچه مِرقصیدم ببخشی

به یَکهُو دِر سِرا وا شُد وَویلاه
به قُرعُومرگ خُوردیدم ببخشی

مو از نَه نِه ی شما دلخور نیایم
ولی خَیلِه بترسیدُم ببخشی

هَفَش تا فاشِ جیشتِ وَمُو دادَن
که حالِ خو ر نِفَهمیدم ببخشی

مو وَر دورِخُو مثل پَل پَلیسکِه
هَموجوری مِچَرخیدم ببخشی

مو و اُونو و خاک اِنداز و جارو
سه چارروز وُرمِلَنگیدُم ببخشی

از آخِر هم شما پا پِش گذاشتَی
و گر نه وَا مِجرتیدُم ببخشی

خدا عمرِ بده نَه نِه ی شما رَ
شُمار وَر نه نه بخشیدم ، ببخشی