پاسخ به: هفته پانزدهم:( ذوالکفل " ترک صفت رذیله عیب جویی ").
دوشنبه 25 آذر 1392 2:35 PM
عيبجويى يكى از صفات نكوهيده است كه در قرآن و در روايات اسلامى به شدّت مورد نكوهش قرار گرفته حتى يكى از سورههاى قرآن بدان اختصاص يافته است.
اين صفت ناپسند انگيزههاى متعددى دارد از جمله عداوت وكينه توزى، غفلت از عيوب خويشتن و فضل فروشى
امام خردمندان، اميرمؤمنان عليه السلام در اين مقام، سخن حكيمانهاى فرموده است:
«لَا تَتَبَّعَنَّ عُيُوبَ النَّاسِ فَانَّ لَكَ مِنْ عُيُوبِكَ انْ عَقَلْتَ ما يَشْغُلُكَ مِنْ انْ تَعيبَ احَداً»
پيگير عيوب مردم نشو چرا كه خود، اگر خرد بورزى، آن قدر عيب دارى كه تو را از عيبجويى ديگران كفايت كند.
و در سخنى ديگر، شگفتى خود را از انسان نابخردى كه با داشتن عيوب متعدد به عيبيابى از ديگران مىپردازد، ابراز داشته است.
امام باقر عليه السلام نيز، عيبجويى را نزديك شدن به مرز كفر دانسته، مىفرمايد:
«مِنْ اقْرَبِ ما يَكُونُ الْعَبْدُ الَى الْكُفْرِ انْ يُؤاخِىَ الرَّجُلَ عَلَى الدّينِ فَيُحْصى عَلَيْهِ زَلَّاتِهِ لِيُعَيِّرَهُ بِها يَوْماً ما»
از نزديكترين حالات بنده به مرز كفر اين است كه با مردى با انگيزه دينى دوست
شود سپس بدىهاى او را برشمارد تا روزى بدان وسيله او را سرزنش كند.
به همين دليل، قرآن مجيد، عيبجويان را چنين تهديد مىكند:
«وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ»
واى بر هر عيبجوى سخرهگر!
. امام صادق عليه السلام، انتقاد كننده واقعى را محبوبترين دوست خود دانسته، مىفرمايد:
«احَبُّ اخْوانى الَىَّ مَنْ اهْدى عُيُوبى الَىَّ»
بهترين دوست من كسى است كه عيوبم را به من هديه كند!
امير مؤمنان نيز به ما چنين توصيه مىكند:
«لِيَكُنْ اثَرَ النَّاسِ عِنْدَكَ مَنْ اهْدى الَيْكَ عَيْبَكَ وَ اعانَكَ عَلى نَفْسِكَ»
بايد برگزيدهترين مردم نزد تو كسى باشد كه عيبهايت را نشانت دهد و تو را در مقابله با نفس امّارهات مدد بخشد.
اخلاق و تربيت اسلامى، ص: 163
اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم وترحم علی عجزنا واغثنا بحقهم
