نقش ماهواره بر روی فرزندان

توانایی حاصل از این پیشرفتها ، ظرفیت کاری تجهیزات مخابراتی و ارتباطی را بالا برده و کارآیی شبکه های تلویزیونی و مدارهای تلفنی را افزایش داده است – به طوری که با اطمینان می توان ، قرن آینده را ، قرن ماهواره ها نام گذاشت . 
امروزه ماهواره های ارتباطی حتی به صورت مستقیم ، می تواند یک سوم سطح زمین را زیر پوشش قرار دهند . در حقیقت ماهواره ها ، فاصله محدود خط مستقیم را هزاران برابر افزایش داده اند ، به طوری که چنانچه چندین ماهواره در جاهای متفاوتی بر فراز زمین و به نحو مناسبی جای داده شوند ، خواهند توانست در خط مسستقیم با یکدیگر و با ایستگاههای زمینی ارتباط برقرار کرده و با تجهیز به یک تقویت کننده ، شبکه ارتباطی جهانی یا شبکه اطلاع رسانی یکپارچه ای را تشکیل دهند که دست کم در اصول ، بتواند هر مقدار اطلاعات را به هر نقطه ای از زمین برساند .
در سالهای اخیر ، پیشرفت درساختن ماهواره های پر قدرت ، که با برخورداری از ردیابی فرو سرخ و نوترونی ، به مشاهده و ثبت و گزارش هرگونه حرکتی در روی زمین قادر هستند ، مسائل سیاسی و رویدادهای جهانی را تحت الشعاع خود قرار داده است . وزارت دفاع امریکا ، دو سال پیش و قبل از آغاز حمله به عراق ، رسما اعتراف کرده بود : این ماهواره ها بودند که درباره نخستین جابه جایی ارتش عراق هشدار دادند . روز دوشنبه ۲۹ بهمن ماه ۱۳۷۱ که حادثه غم انگیز برخورد هواپیماهای نظامی در آسمان تهران رخ داد و منجر به کشته شدن بسیاری از هموطنان ما گردید ، قبل از آنکه مردم ایران ، از طریق رسانه های همگانی از این خبر مطلع شوند ، ماهواره " بی بی سی " با ارسال عکسهای ماهواره ای از محل سقوط هواپیما ، این گزارش غم انگیز را برای همه جهانیان به تصویر کشید .
امروزه ، ماهواره ها یک ابزار تکنولوژیکی – اطلاعاتی مناسب ، برای گسترش تعلیم و تربیت و آموزش از راه دور و انتقال علم و دانش از آسمان به زمین به شمار می روند . برای اولین بار در سال ۱۹۶۰ میلادی بود که " گاستون برژه " محقق فرانسوی ، در کنفرانس عمومی یونسکو پیشنهاد کرد ، برای پخش برنامه های آموزشی در مناطق گسترده از امکانات ماهواده های فضایی استفاده شود . از آن زمان ، متخصصان تعلیم و تربیت ، برنامه ریزها ، اقتصاددانان و مهندسان علوم ارتباطی ، برای طرح برنامه های نوینی که بتواند از ماهواره ها استفاده نماید ، به فعالیت پرداخته اند . اما چون علوم ارتباطات فضایی شاخه بسیار جدیدی از تکنولوژی اطلاعات است و بهره برداری کامل از آن به ایجاد سیستمهای فنی وپیچیده نیاز دارد ، این مسائل گاه برای استفاده از ماهواره ها ، موجب عکس العملهای تردید آمیز شده است . اما هرچه باشد ، استفاده از چنین ابزاری برای آموزش و گسترش علم در کشورهای جهان سوم بسیار مغتنم است . می دانیم که در چنین کشورهایی ، انجام طرحهای وسیع آموزشی به روش سنتی ، با مشکلات بی شمار و غالبا غیر قابل حل رو به رو می شود . مشکلاتی از قبیل نداشتن معلم کارآزموده ، فقدان وسایل و تجهیزات ، رشد نا متناسب جمعیت ، نامناسب بودن کتب و جزوات درسی ، ناهمسانی امکانات و فرصتهای آموزشی بین روستا نشینان ومردم شهر ، انزوا و دورافتادگی گروههای وسیع مردم از مرکز فعالیت ، همچنین وجود توده های وسیع بی سوادان ، موجب می شود که استفاده از امکانات فنی و گسترده ماهواره ها کمتر نگران کننده بنماید ؛ زیرا خود مشکلات نیز بسیار عظیم هستند .
اروپاییان خود ، علی رغم دانش پیشرفته و دسترسی به ابزار جدید تکنولوژیکی ، از ماهواره ها در زمینه های مختلف اطلاعاتی و آموزشی استفاده های فراوان برده اند . از جمله این برنامه ها ، تهیه و تنظیم برنامه ماهواره ای جدید بهنتم " دلتا " است که بر اساس تکنولوژی روز به تعلیم و تربیت و اطلاع رسانی استوار است و از حروف اول کلمات انگلیسی : Developing EUROPEAN Learning Through Technological Advance ( برنامه اروپایی آموزش از طریق پیشرفت تکنولوژیکی ) تشکیل شده است و هدف آن تحقیق و توسعه و بهره برداری از آخرین پدیده های علمی به منظور آموزش و اطلاع رسانی است . غیر از برنامه دلتا ، اروپاییان در ژوئیه سال ۱۹۸۹ میلادی ماهواره " اولمپوس " را که نخستین ماهواره تجربی – آموزشی اروپایی به شمار می رود ، به فضا پرتاب کرده اند . هفت کشور اروپایی در تنظیم و تهیه برنامه های علمی و آموزشی این ماهواره ، همکاری مستمر داشته اند و در فضای اروپا که تکنولوژی ماهواره ، اساسا در خدمت تفریح و پرکردن اوقات فراغت به کار گرفته می شود ، "اولمپوس" در واقع اولین ماهواره ای است که به بخش برنامه های سطح بالای آموزشی و علمی می پردازد.
در شانزدهمین کنفرانس جهانی آموزش از راه دور نیز ، که با شرکت چهارصد تن از محققان و استادان دانشگاههای سراسر جهان در آبان ماه ۱۳۷۱ در بانکوک تشکیل شد ، بسیاری از ماهواره ها برای کارآموزی و اطلاع رسانی اختصاص داده بودند .
به هر حال ، امروزه در این حقیقت جای هیچ گونه تردیدی نیست که کشورهای جهان سوم ، برای حمایت از فعالیتهای فنی وعلمی و بومی خود ، به تکنولوژی اطلاعاتی مناسب نیازمندند . این کشورها ، در حالی که حدود ۷۵% جمعیت جهان را در خود جای داده اند ، فقط ۲۰% درآمد جهانی را فراهم می آورند و از نظر پتانسیل علمی و تکنولوژیک ، سهم آنان حتی به ۵% از سهم کل جهان نمی رسد . 
تکنولوژی اطلاعات در کشورهای جهان سوم ، متاسفانه با دو مشکل بزرگ روبه روست . مشکل اول این است که ، اغلب به هنگام داوری درباره ابزار تکنولوژی ، تجزیه و تحلیل نسبت هزینه به سود و یا سودمندی هزینه به کارگرفته می شود . در حالی که ، دانش انباشته و متراکم است و به طور کلی ،پذیرای تعیین کمیت نیست . امروزه دیگر ، نه هزینه های گزاف را می توان با اتکاء به سودها ی موهوم توجیه کرد ، و نه می توان حداقل هزینه را با ادعای سودهای کمیت ناپذیر پذیرفت . مسئله این است که ، روشهای سنتی تجزیه و تحلیل هزینه و سود ، ممکن است دیگر کاربرد نداشته باشد . 
مشکل دیگر ، موضوع تاثیر تکنولوژی جدید ، بخصوص ماهواره ها ، در زمینه های سنتی ، اجتماعی و فرهنگی یک کشور است و شاید اشتباه بیشتر ساکنان کشورهای جهان سوم ، در این باشد که تصور میکنند ، ماهواره ها تنها ، نقش نقل و انتقال دهنده برنامه های تلویزیونی – آن هم از نوع سرگرم کننده و تبلیغاتی آن – را بر عهده دارند و با این پندار ، به این پدیده تازه علمی گاه با شک و تردید ، و گاه با ترس و وحشت ، و زمانی با خشم و نفرت می نگرند . در حالی که ، امروزه ماهواره ها در زیربنای ساختار ارتباطات واطلاعات به یک بخش مهم و عمده تبدیل شده اند و هیچ کشور ی را نمی توان از چنین پدیده هایی بی نیاز دانست . 

ادامه دارد....