مختصري از زندگینامه ي امام حسین (ع)

بسم رب الحسین

مشهور است که ولادت آن حضرت در مدینه در سوم ماه شعبان سال سوم هجری بوده است . گرچه در باب روز ولادت ایشان اختلاف نظر بسیار است.

شیخ طوسی ( رحمة الله) و دیگران به سند معتبر از امام رضا علیه السلام نقل کرده اند که چون حضرت حسین علیه السلام متولد شد، حضرت رسول صلی الله علیه و آله ، اسما بنت امیس را فرمود: بیاور فرزند مرا اسما! اسما گفت: آن حضرت را در جامه ی سفیدی پیچیده به خدمت حضرت رسالت صلی الله علیه و آله بردم. حضرت او را گرفت و در دامن نهاد و در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه گفت. پس جبرئیل نازل شد و گفت: حق تعالی تو را سلام می رساندو می فرماید که چون علی علیه السلام نسبت به تو به منزله ی هارون است نسبت به موسی، پس اسم پسر کوچک هارون نام کن که شبیر است و چون لغت تو عربی ست او را حسین نام کن.

شخصیت اخلاقی

در جود و سخای آن حضرت حکایت ها گفته اند. ابن شهر آشوب روایت کرده که چون امام حسین علیه السلام شهید شد، بر پشت مبارک آن حضرت پینه ها دیدند. از حضرت امام زین العابدین  علیه السلام پرسیدند: که این جه اثر است؟ فرمود: از بس انبان های طعام و دیگر اشیا چندان بر پشت مبارک کشید و به خانه ی زن های بیوه و کودکان یتیم و فقرا و مساکین رسانید، این پینه ها پدید گشت.

و از زهد و عبادت آن حضرت روایت شده است که بیست و پنج حج پیاده به جای آورد و شتران و محمل ها از عقب او می کشیدند و روزی به آن حضرت گفتند: چه بسیار از پروردگار خود ترسانی؟ فرمود: از عذاب قیامت ایمن نیست مگر آنکه در دنیا از خدا بترسد.

و به تحقیق بود  حسین بن علی علیه السلام زاهد در دنیا در زمان کودکی و صغر سن و ابتدای امرش و استقبال جوانی اش، با امیرالمومنین علیه السلام از غذای مخصوص او می خورد و با آن حضرت در ضیق و تنگی همراهی می کرد و صبر آن حضرت و نمازش نزدیک به نماز آن حضرت بود.

در مناقب ابن شهر آشوب و دیگر کتب روایت شده که حضرت فاطمه علیها السلام ، حسنین علیهما السلام ا خدمت حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله آورد و عرض کرد: یا رسول الله! این دو فرزند را عطا و میراثی  بذل فرما. فرمود: هیبت و سیادت خود را با حسن گذاشتم و شجاعت و جود خود را به حسین عطا نمودم.