نقد و بررسی بازی های رایانه ای

هفت سال می‌گذرد از زمانی که اولین نسخه‌ی Assassin’s Creed با روی کار آوردن چند فرمول ساده توانست خودش را در میان چندین بلاک باستر بزرگ نسل هفتم جا کند و سر زبان‌ها بیفتد. یک وقفه‌ی دو ساله تا سال ۲۰۰۹ باعث شد تیم مونترال یوبی‌سافت بتواند ایده‌ی یک سه‌گانه‌ را تا سال ۲۰۱۱ با داستان اتزیو آدیتوره استخراج کند. نسخه‌ی سوم با ضعف و کاستی‌های متعددی منتشر شد و در ادامه نسخه‌ی چهارم یکی از لذت‌بخش‌ترین عناوین از این سری بین هواداران نام گرفت. رونمایی از Unity باعث شد برای اولین سال دو نسخه‌ی کنسولی از این سری را در کنار هم داشته باشیم؛ یکی نسل هشتمی و دیگری نسل هفتمی!

اتحاد به چند دلیل یک بازی متفاوت تلقی می‌شد؛ اول از همه این که اولین نسخه‌ای بود که پس از انتشار کنسول‌های نسل هشتمی به صورت انحصاری برای این کنسول‌ها و پی سی منتشر شده و در سویی دیگر یوبی‌سافت این بار دست به ساخت عنوانی بر اساس یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ‌ساز کشور خودش زده, انقلاب کبیر فرانسه.

این بار داستان بازی ما را به پاریس در دهه‌ی ۱۷۹۰ می‌برد؛ شهری که در آن برهه‌ی زمانی خونین‌ترین روزهای خود را تجربه می‌کرده و روایت‌گر انقلاب مردم در برابر دولت ورشکسته‌ی فرانسه است. این بار سازندگان به جای ساخت محیط‌های ایتالیای رسنانس و یا شهرهای امریکا در خلال انقلاب و جنگ‌های داخلی، روایتی متفاوت را تعریف می‌کند. بازیکن کنترل آرنو دوریان جوانی که به تازگی به فرقه‌ی اساسین‌ها پیوسته را در دست می‌گیرد. تفاوتی که در شخصیت‌پردازی آرنو با دیگر شخصیت‌های سری مثل الطائر و اتزیو دارد این است که او برای هدفی می‌جنگد که در ابتدا کاملا شخصی است اما ناغافل قصه‌ی انتقام گرفتن بابت مرگ پدرش از طرفی شاخه‌ی درام پیدا می‌کند و از طرفی به خون‌خواهی از کل تمپلارهای شهر راه می‌یابد.

از طرفی کارکترهای جانبی مثل الیزه و دوستان اساسینِ آرنو شخصیت‌پردازی خیلی خوبی ندارند و در واقع می‌توان گفت تلاشی برای قرار دادن آن‌ها در محوریت اصلی خط داستانی نشده است. الیزه به عنوان دوست قدیمی آرنو و سایدکیک او در برخی مراحل گذشته‌ی جالبی دارد. پدرش که یکی از سردسته‌های تمپلارهای شهر بوده لطفی را به آرنو می‌کند که باعث می‌شود روابط احساسی میان او و الیزه پیوند بیشتری بخورد.

پدرآرنو یکی از افراد در خاندان سلطنتی فرانسه بوده که در نوجوانی‌ آرنو به قتل می‌رسد لذا او برای انتقام گرفتن هر چه بیشتر مصمم می‌شود به اساسین‌ها بپیوندد و در نهایت نیز انتقامش را از قاتل پدرش می‌گیرد اما در نهایت توسط پدر الیزه دستگیر می‌شود ولی به جای مجازاتش او را تحت حمایت خود می‌گیرد تا زمانی که وی به دوره‌ی جوانی می‌رسد اما از قضای روزگار خودش در یک جریان گنگ به قتل می‌رسد. اینجا هدف آرنو و الیزه بیشتر به هم ارتباط پیدا می‌کند اما در نهایت هر کدام روش خاص خودشان را برای پیاده کردن نقشه‌ی انتقام از عاملین جنایت به کار می‌برند. به همین خاطر است که در بسیاری از قسمت‌های بازی این دو را حتی رو در روی هم می‌بینیم.

از نظر وسعت باید گفت که یوبی‌سافت تمام تلاش خود را کرده که بتواند در نهایت محیطی وسیع از نظر ظاهری را به ارمغان بیاورد ولی کلیت شهر و طراحی‌های آن مانند نسخه‌های گذشته است و از روی نقشه می‌توانید به مراحل مختلف داستانی، کو-آپ و مراحل فرعی دیگر دسترسی داشته باشید هر چن از این نظر بازی پیشرفته‌تر شده و شاهد دسترسی سریع‌تر به مراحل و نقاط روی نقشه هستیم.

گیم‌پلی بازی که حالا دیگرمراحل کشتی سواری ندارد و بیشتر به گیم‌پلی نسخه‌ی دوم و برادری نزدیک شده، ظرافت‌های بیشتری با خود دارد. اول از همه از آن جایی که بازی به صورت نسبی نسل هشتمی شده، دیگر شاهد آن حرکات خشک در پارکور و بالا رفتن از دیوارها و ساختمان‌ها نیستیم و به جایش گشت و گذار انجام مراحل تعقیب و گریز با وجود بزرگ‌تر شدن منطقه‌ی خشکی که همان شهر پاریس و حومه‌ی آن است، لذت‌بخش‌تر شده است.

از طرفی اضافه شدن قابلیت کو-آپ و حذف بخش آنلاین از بازی سبب شده تا شاهد یک همکاری جذاب از نوع اساسینی برای اولین بار در سری باشیم. در این حالت برای اکثر مراحل بازی این قابلتی در نظر گرفته شده که بازیکنان تا سقف چهار نفر گروه‌هایی را متشکل از اساسین‌ها تشکیل داده و به انجام مراحل بپردازند. به همین دلیل بخش شخصی سازی وسیعی در نظر گرفته شده تا شما بتوانید اساسین مورد علاقه‌ی خود را طراحی کرده و وارد بازی شوید. در قسمت‌هایی که از روی نقشه علامت‌گذاری شده‌اند، “تاورن”هایی وجود دارد که اگر دوستانتان در بازی آنلاین باشند می‌توانید آن‌ها را در حالت نشسته در این تاورن‌ها ببینید و به آن‌ها درخواست بازی کو-آپ بدهید. نتیجه‌ی بازی بعدا در بازی هر کس به صورت شخصیت ثبت خواهد شد.

خط داستانی بازی کوتاه است و نهایتا در ۱۵ ساعت می‌توانید آن را تمام کنید اما این در حالی است که مراحل فرعی بازی خوشبختانه تعداد زیادی دارند و برای صد درصد کردن بازی اتحاد را می‌توان یکی از رقبای عناوینی در سطح بتمن: شهر آرکام دانست که برای به اتمام رساندنش به صورت کامل بهبیش از پنجاه ساعت نیاز دارید.

سیستم مبارزات در نگاه اول کمی متفاوت‌تر از نسخه‌های قبلی به نظر می‌رسد و در اتحاد باید از فرمول‌های پیچیده‌تری نسبت به قبل استفاده کنید. به همین دلیل است که در صورتی که بی‌گدار به آب بزنید به سرعت از پا در می‌آیید و از نشانه‌های آن هم حذف شدن کلی Counter Kill است. دشمنان از نظر تعداد و شیوه‌ی حمله و دفاع با یکدیگر تفاوت دارند و نمی‌توان از یک استراتژی واحد برای از پا در اوردن آن‌ها استفاده کرد.

شخصی سازی و سفارشی کردن کارکتر نقش پررنگ تری به خود گرفته‌است. بازیکن در طی بازی با انجام کارهای مختلف XP کسب می‌کند که می‌تواند در ۴ بخش از آن استفاده کنند: Melee ( حمله )، Health ( دفاع )، Ranged ( جهت‌یابی ) و Stealth. به عنوان مثال آرنو می‌تواند قابلیت Eagle Pulse را فعال کند که به وی اجازه می‌دهد تعداد گاردهایی را که در محل مورد حمله وی وجود دارد به او نشان دهد.

محیط پویای بازی از دیگر شاخصه‌هایی است که پس از سگ‌های نگهبان حالا به اتحاد هم راه یافته. به این شکل که NPCهای داخل محیط با دیالوگ‌های جالبی که دارند حس واقعی بودن و رئال خاصی را به مخاطب القا می‌کنند. مثلا شخصی که از او دزدی می‌شود یا شخصی که یکی از اعضای خانواده‌اش را از دست داده و از دیگران کمک می‌خواهد. بیشتر این دیالوگ‌ها دارای مراحلی هستند که پاداش‌های کوچکی دارند ولی در نوع خود سرگرم کننده‌اند.

از نظر بصری اتحاد بازی قدرتمندی در چندین بخش است اما بدون عیب و ایراد هم نیست. نورپردازی در نوع خود به بهترین نحو انجام شده و حس واقعی بودن را در خیابان‌های پاریس حس می‌کنید و از طرفی سایه‌زنی‌ها ظرافت همیشگی خود را دارند و بر پویایی بازی افزوده‌اند. اما یک مشکل گریبان‌گیر بازی باگ‌های متعدد در همین زمینه و افت فریم به صورت مشهود حتی در نسخه‌ی پی سی بازی است که برای یک بازی با لقب کاملا نسل هشتمی اصلا به جا نیست. بارها پیش می‌آید که آرنو داخل دیوار گیر می‌کند، کله‌اش با کله‌ی مردم عادی عوض می‌شود (!)، در هنگام کمبو زدن تاخیر دیده می‌شود و یا این که بخشی از قسمت‌های شهر در یک بارگذاری به خوبی لود نمی‌شوند.

در نهایت باید گفت که فرقه‌ی قاتلین: اتحاد در حالت عادی یک بازی متوسط است که اگر مخاطبش باشید و با آن ارتباط برقرار کنید بالاتر از این حد و در غیر این صورت پایین‌تر از این حد ظاهر می‌شود هر چند که در نهایت در حد هیچ کدام از وعده و وعیدهای یوبی‌سافت مثل بازگشت به اوج و شاهکار تبدیل نشد ولی بازی لذت بخشی است.منبع:فارنت