من...

شارون سارمینتو (Sharon Sarmiento) یک کاربر افراطی است که وقتی متوجه شد در خواب و رویا هم با وبلاگ خود ور می‌رود و صدا‌های خیالی پیام فوری می‌شنود، تصمیم گرفت خود را برای مدت کوتاهی هم که شده از دنیای فناوری جدا کند. این قضیه برای آریل میدو استالینگز (Ariel Meadow Stallings) هم صدق می‌کند. او پس از ساعت‌ها گشت‌وگذار بی‌هدف در اینترنت، متوجه شد که حالش دگرگون شده و مثل یک فرد الکلی، خمار و منگ است.

این دو زن بخشی از یک جنبش ریشه‌ای هستند که در آن طرفداران دو‌آتشه فناوری، معتادان به اینترنت، کاربران بلک‌بری که انگشت‌شان را از روی گوشی بر نمی‌دارند و معتادان چت که بی‌اختیار به این کار می‌پردازند، تصمیم می‌گیرند برای یک روز هم که شده، اختیار زندگی خودشان را در دست بگیرند و از اسباب‌بازی‌های الکترونیکی خود فاصله بگیرند. سارمینتو که یک بلاگر حرفه‌ای و مدیر بیش از ۳۰ کسب‌وکار مجازی است، می‌گوید: فکر می‌کنم یک حس واحد در ذات همه ما وجود دارد که می‌گوید: یک لحظه دست نگه‌دار! ما خیلی زیاده‌روی کرده‌ایم و بیش از حد متصل هستیم. وی می‌افزاید: ذهن ما آنقدر درگیر شده که همیشه به میلیون‌ها جهت می‌اندیشد و حرکت می‌کند. بنابراین اجتناب یک روزه از فناوری، شما را مجبور می‌کند که دوباره به دنیای واقعی متصل شوید.

بعضی از این کاربران معتاد، روز دوری جستن از اتصال به دنیای فناوری و الکترونیک را «روز قطعی» یا «روز ترک آیین» نامگذاری کرده‌اند که منظور از آیین، همان فناوری لوازم الکترونیکی است که زندگی‌شان را تحت سلطه خود در آورده است. علاوه بر این دنیس بیسترو (Denis Bystrov) و آشوتش راجکار (Ashotosh Rajecar) دو متخصص کامپیوتر در کانادا قصد دارند یک روز جهانی را در ماه مه با عنوان «روز خاموشی» برای خاموش کردن تمام وسایل و ارتباطات الکترونیکی ترتیب دهند.

آریل استالینگز ۳۳ ساله که یک نویسنده، بلاگر و مدیر بازار‌یابی نیمه وقت مایکروسافت است، از ژانویه گذشته برای خود، قطع‌نامه‌‌ای صادر کرد که طی آن ۵۲ روز از سال را دور از اتصال به سر می‌برد. وی می‌گوید: من ماشین ستیز نیستم و عاشق فناوری‌ام، اما متوجه شدم وقتی می‌نشینم پای کامپیوتر تا ایمیل‌هایم را چک کنم مثل این می‌ماندکه در یک خواب عمیق فرو می‌روم که دست کم شش ساعت بعد، از آن بیدار می‌شوم و به یاد می‌آورم که بیش‌تر در یوتیوب، کلیپ سگ‌های بامزه را تماشا کرده‌ام. استالینگز می‌گوید: یک بار با خودم حساب کردم که در دو ساعت گذشته به چه کاری مشغول بودم، اما در واقع هیچ کار‌ خاصی به فکرم نرسید. به عبارتی می‌توانم بگویم چنین اتلاف وقتی با مستی و خماری الکل تفاوتی ندارد.

از این رو، استالینگز اجتناب از فناوری را آغاز کرد. او که هر چهارشنبه شب کامپیوتر، ایمیل و موبایل خود را کنار می‌گذارد، با نشانه‌های عصبی و احساسی ترک فناوری روبه‌رو است. او در یک اقدام شجاعانه در بلاگ‌ خود به آدرس ۵۲ nightsunplugged.ning.com دوری ۵۲ روزه خود از فناوری را در اینترنت در میان گذاشت و در عین حال با هزاران کاربری که در سراسر دنیا از روی عادت و وسواس لپ‌تاپ خود را به حمام می‌برند یا در طول صرف ناهار و شام، ایمیل‌های بی‌پایان خود را چک می‌کنند، ارتباط برقرار کرد.

استالینگز می‌گوید: در ابتدا فکر می‌کردم که اعتیاد به فناوری فقط مشکل من و دوستانم است. اما کم‌کم از گوشه و کنار دنیا به گوشم رسید که ایتالیایی‌ها، لهستانی‌ها و مردم چک هم دچار چنین مشکلی هستند، این در حالی است که یک کاربر کلمبیایی هم چنین مساله‌ای را در مورد خود عنوان کرده بود. به این ترتیب به این نتیجه رسیدم که مشکل من، تنها یک مشکل آمریکایی نیست، بلکه یک مساله جهانی است.

به گفته دکتر دیو گرینفیلد (Dave Greenfield) مدیر «مرکز رفتار اینترنتی» در ایالت کانکتیکات آمریکا، بیش‌تر مردم هشدار وی درباره شیوع کاربری غلط و افراطی اینترنت در کتاب «اعتیاد اینترنتی» را که سال ۱۹۹۹ منتشر شد، تنها یک شوخی می‌انگاشتند.

گرینفیلد می‌گوید: نتایج مطالعات گوناگون حاکی از آن است که یک تا ۱۰ درصد از جمعیت ایالات متحده به شکلی از فناوری استفاده می‌کنند که بر زندگی، روابط، سلامتی و کارشان تاثیر منفی می‌گذارد. شارون سارمینتو هم مانند استالینگز وبلاگی به آدرس esoupblog.com ایجاد کرده که در آن، وضعیت‌های غیر فناورانه خود مانند نقاشی و شرکت در پروژه‌های داوطلبانه را از دو ماه پیش و با شروع دوره «استراحت دیجیتال» با دیگران در میان می‌گذارد. این در حالی است که شارون گاهی اوقات حتی برای یک هفته از فناوری دوری می‌گزیند. شارون می‌گوید: من باید برای دوری از فناوری تلاش کنم. نتیجه کار واقعا دلچسب و رضایت بخش بوده و مثل این می‌ماند که برای مدت کوتاهی با خود خلوت کنید. کیفیت زندگی من بالاتر رفته است.

شارون می‌افزاید: من خواب لاگ‌ دیده‌ام و حتی گاهی اوقات در رویاهایم می‌بینم که در اینترنت مشغول گشت‌وگذار هستم. حالا دیگر شنیدن صدای خیالی یک پیام جدید به من هشدار می‌دهد که بیش از اندازه آنلاین بوده‌ام.