مقالات پوست و زيبايي

زمينه و هدف: پمفيگوس يک بيماري تاولي خودايمن اختصاصي پوست و غشاهاي مخاطي است که در مطالعات پيشين همراهي آن با بيماري هاي بافت همبند مشاهده شده است. با توجه به اين مساله، وجود اتوآنتي بادي هايي از قبيل Anti Nuclear Antibodies (DNA) در مبتلايان دور از ذهن نمي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي فراواني ANA مثبت در بيماران پمفيگوس ولگاريس و مقايسه آن با گروه کنترل بوده است.
روش اجرا: در اين مطالعه مورد - شاهدي گروه بيماران از ميان بيماران مبتلا به پمفيگوس ولگاريس بستري در بيمارستان رازي تهران و گروه شاهد از ميان مراجعين غيرمبتلا انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات فرم ثبت داده ها بود که درآن متغيرهايي مانند سن، جنس، فنوتيپ بيماري و نتيجه آزمايش ANA ثبت مي شد. در اين مطالعه ANA به روش ايمونوفلورسانس غيرمستقيم (HEP2) اندازه گيري شد.
يافته ها: در 26.7% بيماران (8 نفر از 30 نفر) مبتلا به پمفيگوس ولگاريس و 10% افراد گروه کنترل (3 نفر از 30 نفر)ANA مثبت گزارش گرديد (P=0.095). شايع ترين الگوي ANA در بيماران الگوي هموژن و در افراد گروه کنترل الگوي نقطه اي بود (P=0.206).
نتيجه گيري: در اين مطالعه، فراواني موارد مثبت ANA در گروه شاهد مشابه با مطالعات پيشين بود، اما در گروه بيماران مبتلا به پمفيگوس ولگاريس فراواني به دست آمده با آمار موجود در برخي مطالعات قبلي متفاوت بود. تفاوت در ميزان حساسيت کيت هاي آزمايشگاهي و آستانه مثبت درنظرگرفتن ANA و تفاوت در نحوه گزينش بيماران مورد مطالعه، از جمله عواملي است که مي تواند توجيه کننده اين اختلاف باشد. پي گيري باليني بيماران مبتلا به پمفيگوس ولگاريس و درخواست ANA درصورت وجود علايم بيماري هاي بافت همبند توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ