مقالات پوست و زيبايي

زمينه و هدف: پمفيگوس از بيماري هاي شايع خودايمني تاولي است که نيازمند درمان با سرکوب کننده ايمني سيستميک مي باشد. سرکوب کننده هاي ايمني پيش آگهي بيماران پمفيگوس را در دهه اخير تغيير داده، اما استفاده طولاني مدت آن ها همراه با عوارض قابل توجهي مي باشد. امروزه سعي بر استفاده از داروهايي جديدتر با عوارض جانبي کمتر در اين بيماري مي باشد. يکي از اين داروها مايکوفنولات موفتيل مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي اثرات درماني اين دارو در بيماران مبتلا به پمفيگوس ولگاريس مقاوم به درمان مي باشد.
روش اجرا: پرونده 300 بيمار مبتلا به پمفيگوس ولگاريس مرور شد و از ميان آن ها 28 پرونده که به دليل مقاومت به درمان، داروي مايکوفنولات موفتيل دريافت کرده بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرونده ها در پرسش نامه اي جمع آوري و سپس با استفاده از آزمون همبستگي Kendall's tau-c، آزمون Mann-Whitney و تحليل واريانس تحليل آماري داده ها انجام شد.
يافته ها: نسبت مرد به زن 1.8:1 بود. ميانگين سني بيماران 43.3±13.6 سال بود. بيماران تحت درمان با 2 gr/day مايکوفنولات همراه 1 mg/kg/day پردنيزولون قرار داشتند. هفده بيمار (10 مرد و 7 زن) بهبودي کامل داشتند، ارتباط معناداري بين پاسخ به درمان و جنسيت بيماران وجود نداشت (P=0.58). اختلاف معناداري بين ميانگين سني بيماران بهبوديافته و مقاوم به درمان وجود نداشت (P=0.77). ارتباط معناداري بين پاسخ به درمان با شدت درگيري مخاطي (P=0.8) و شدت درگيري پوستي (P=0.8) وجود نداشت. 10 بيمار که مايکوفنولات را بيش از 12 ماه دريافت کرده بودند پاسخ درماني مناسب داشتند و طي دوره پي گيري بدون نياز به مکمل ديگر هيچ عودي نداشتند.
نتيجه گيري: شروع اثر مايکوفنولات موفتيل آهسته است، اما مکملي مفيد و با عوارض جانبي کم در درمان بيماران پمفيگوس ولگاريس، خصوصا بيماران مقاوم به درمان، مي باشد.

 نسخه قابل چاپ