کلبـــه عاشقــان جمکـــــران

عادت کرده ایم که بگوییم منتظریم.

عادت کرده ایم بعد از هر صلواتمان بگوییم:

وَ عَجل فَرَجَهُم...

عادت کرده ایم بعد از هر نماز دعای فرج بخوانیم.

حتی از روی عادت برای سلامتی امام زمان (عج)

صلوات نذر می کنیم.

به نبودنش،به نیامدنش،به انتظارمان عادت کرده ایم.

اگر پنجشنبه ها منتظر نباشیم یکی از کارهای روزمره مان

را انجام نداده ایم. یا فکر میکنیم اگر صبح های جمعه در

مراسم دعای ندبه شرکت نکنیم از دوستانمان عقب افتاده ایم.

آخرین باری که صبح جمعه بیدار شدیم

و از این که "او" نیامده بود دلمان گرفت

یا "شاید" گوشه چشممان تر شد کی بود...؟