آیه نورانی شب بیست و نهم ماه مبارک رمضان

توجه به خدا در ايجاد آرامش قلبي بدين جهت است كه: 1- خداوند، هدف نهاييِ فطرت انسان است و انسان ناخودآگاه در طلب اين مطلوب نهايي در حركت است و تا به او نرسد، آرام نمي‏گيرد. 2- كسي كه توجه به خدا ندارد در واقع به غير او كه همان دنيا و مظاهر آن باشد، دل بسته است. اين فرد هر مقدار از نعمت‏ها و بهره‏هاي دنيا برخوردار گردد در هراس و دلهره‏ي بيش‏تري قرار ميگيرد؛ زيرا دايم در حسرت امري است كه نصيب او نشده و در اضطراب است كه آنچه دارد از دست ندهد. بنابراين گرفتار رنج و اندوه دايمي ميشود و با كوچك‏ترين سختي و مصيبتي تعادل روحي خود را از دست داده، زندگي سخت و محنت باري را خواهد داشت. ترسيم قرآن از اين بحران روحي چنين است:

«وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَي»(طه/124) و هر كس از ياد من روي (و دل) بگرداند، در حقيقت زندگي تنگ (و سختي) خواهد داشت و روز رستاخيز او را نابينا محشور مي‏كنيم.

روي گرداني از ياد خدا دو ثمره‏ي بسيار تلخ دارد: 1) داشتن زندگي ناگوار و تنگ 2) دوست شدن با شيطان همان‏گونه كه قرآن مي‏گويد:

«وَمَن يَعْشُ عَن ذِكْرِ الرَّحْمَنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ»(زخرف/36) و هر كس از ياد (خداي) رحمان دل بگرداند، بر او شيطاني مي‏گماريم تا براي وي دم‏سازي باشد.