آیه نورانی شب بیست و نهم ماه مبارک رمضان

انسان به گونه ای است كه وقتی احساس می كند چشمی به او می نگرد ، نوعی حیا و ادب بر او مستولی می گردد كه بسیاری از كارها را كه در تنهایی به راحتی انجام می داد ، شرم می كند كه آنها را انجام دهد . هرچه صاحب نگاه در نظر شخص عظیمتر و مهمتر باشد این حیا و ادب عمق بیشتری می یابد . عبدی كه دائم به یاد خداست و همواره خود را در محضر و منظر فرمانروای عالم هستی احساس می كند ، حیا می كند كه در برابر نگاه پروردگار مرتكب اعمال زشت شود و خود را به معصیت آلوده سازد . برای كسی كه خود را در منظر پروردگار احساس می كند مهم و مؤثّر نیست كه بشر ضعیفی هم علاوه بر خدا او را می بیند ، یا نمی بیند .