پاسخ به:آیه نورانی شب بیست و نهم ماه مبارک رمضان
پنج شنبه 17 مرداد 1392 1:09 AM
تفسیر اطيب البيان
(205)(واذكر ربك في نفسك تضرعا و خيفه و دون الجهر من القول بالغدوو الاصال و لا تكن من الغافلين ):(پروردگار خود را به زاري و بيم در نفس خود و به آواز آهسته ، با صداي خفيف ،بامدادان و شامگاهان ياد كن و هرگز ازغافلان نباش )،مي فرمايد: پروردگار خود را با نوعي تملق آميخته با خشوع وخضوع و با نوعي هراس كه با ساحت او تناسب دارد به نحو آهسته وبدون آوازبلند، در ضمير خود ياد كنيد و عظمت و جلال او را مد نظر داشته باشيد، چون دعا كردن با صداي بلند،
اولا): با ادب عبوديت منافات دارد و
ثانيا): خداوند دورنيست كه او را با آواز بلند بخوانند،بلكه (نحن اقرب اليه من حبل الوريد)(60)،(ما از رگ گردن به او نزديكتريم )،و علت خوف از خدا اين است كه اگر چه خداي سبحان خير محض است ، اما همو داراي صفات جمال و جلال مي باشد كه هر كسي راكه به درگاه تقربش دعوت نموده بسوي خود جذب مي كند و از آنجا كه قاهر برهر چيز است لذا بايد او را خواند و به او نزديك شد به جهت محبت و عشق به اوو هم بايد به جهت مهابت و عظمتش از او ترسيد و بيم داشت و لذاست كه مي گويند: دعا بايد توأم با خوف و رجاء باشد و اينكه مي فرمايد، در صبح و شام ياد او باشيد، يعني انسان هرگز از ياد پروردگارش غافل نباشد و اوقات مذكور بانمازهاي واجب نيز تطبيق مي كند و اينكه فرمود:(از غافلان نباش ) تأكيد امر به ذكر در اول آيه است ،چون در آن از اصل غفلت نهي نكرده ، بلكه از داخل شدن در زمره غافلان نهي نموده ،يعني مانند كساني نباشيد كه غفلت در آنها مستقرشده ،چون براي انسان ذكر دائمي و حقيقي بسيار مشكل است ، بلكه احياناغفلتي حاصل مي شود، اما انسان بايد مراقب باشد كه غفلت در او مستقرنشود،بلكه استمرار بر ذكر خدا در دل با حالت تضرع و خوف داشته باشد،چون غفلت با طاعت ، عمل ، سلوك و پيروي منافات دارد.
گـر تو خواهی که بیابی زجهان راه نجات
بر محمّد تو بگو از دل و جان صلوات.
