آیه نورانی شب بیست و نهم ماه مبارک رمضان

تفسیر نور
در آيه‏ى قبل، آداب تلاوت قرآن بيان شد و اين آيه آداب ذكر و دعا مى‏باشد كه بايد با تضرّع و خشوع و بيم و اميد همراه باشد.
كلمه‏ى «آصال» جمع «اصيل»، به معناى نزديك غروب و شامگاهان و كلمه‏ى «غُدوّ» جمع «غدوة»، به طلوع فجر تا طلوع خورشيد گفته مى‏شود.
بعضى گفته‏اند مراد از «ذكر» در اين آيه، نمازهاى واجب در شبانه روز است. و از ابن‏عباس نقل شده كه بر اساس اين آيه، امام جماعت بايد در نماز صبح و شب قرائتش با صداى بلند باشد به مقدارى كه مأمومين بشنوند، نه زيادتر از آن.
1- پيامبران نيز بايد پيوسته به ياد خدا باشند، تا چه رسد به ديگران. «واذكر ربّك»
2- قرآن، علاوه بر ذكر زبانى، ذكر قلبى و ياد درونى را هم مى‏ستايد. «فى نفسك»
3- ياد خدا وقتى غفلت‏زدايى مى‏كند كه بدون تظاهر و سر وصدا باشد، وگرنه خودش نوعى سرگرمى و غفلت مى‏شود. «تضرّعاً و خيفةً و دون‏الجهر»
4- ربوبيّت خداوند دائمى است، پس سزاوار است كه ياد او هم پيوسته باشد. «واذكر ربّك... بالغدوّ و الاصال»
5 - آن ذكر و يادى بيمه كننده‏ ى انسان است كه عاشقانه و سوزناك و پيوسته و در هر صبح و شام باشد. «تضرّعاً... بالغدوّ و الاصال»
6- در آغاز هر روز و هنگام شروع به كار و تصميم ‏گيرى و در پايان هر روز و هنگام جمع ‏بندى و نتيجه‏ گيرى بايد به ياد خدا بود. «بالغدوّ و الاصال»
7- آنان كه هر صبح و شام، خدا را ياد نمى ‏كنند، از غافلانند. « واذكر... ولاتكن من الغافلين»