آیه نورانی شب بیست و هشتم ماه مبارک رمضان

هر کسی که دارای شناخت و آگاهی بیش تری به هستی و خدا و خود است نسبت به نعمت های الهی واکنش مثبت تر و بهتری نشان می دهد که این خود بیانگر مراتب گوناگون و درجات مختلف سپاس نیز می باشد. از این روست که خداوند در آیات ۵ سوره ابراهیم و ۳ اسراء و ۳۰ فاطرو آیات دیگر بر وجود درجات و مراتب در شکرگزاری سخن می گوید و شکر فراوان مردمان و هم چنین در برابر افزایش کمی و کیفی شکرگزاری از سوی خداوند را مورد تاکید قرار می دهد.(فاطر آیه ۳۴ و شورا آیه ۲۳ و تغابن آیه ۱۷)

البته انسان هر چه در شکر گزاری و سپاس خداوند بکوشند و در نهایت آن قرار گیرند نمی توانند مدعی شوند که شکر نعمت های الهی را به جا آورده اند؛ زیرا انسان ها از شکر نعمت های بی حد و حصر الهی عاجز و ناتوان هستند(ابراهیم آیه ۳۴ و نحل آیه ۱۸) بی شمار بودن نعمت های خدا ، سببی است که آیات به عنوان سبب عجز برمی شمارند حتی اگر بخواهد که شکر نعمت را به تمام و کمال به جا آورد.

سعدی در گلستان خویش بر اساس این آیات می نویسد: منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکراندرش مزید نعمت٬هر نفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون برون می آید مفرح ذات. پس در هر نفس دو نعمت موجود است و بر هر نعمت شکری واجب.

از دست و زبان که بر آید / کز عهده شکرش بدرآید.

بنده همان به که ز تقصیر خویش /عـُـذر بــدرگاه خــدای آورد

ورنـه سـزاوار خــداونـدیـش/کـس نـتـوانــد کـه بجـای آورد

http://somamus.com/?p=3609