آیه نورانی شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان

رفتارهای انسانی نشان می دهد، که مردم وقتی از کسی ضربه می بینند، پیوسته در جستجوی انتقامند. غرور و اعتماد به نفسمان لطمه دیده است. انتظارات و رویاهایمان نابود شده اند. چیزی که برایمان بسیار ارزشمند است را از دست داده ایم. به همین دلیل است که می خواهیم تلافی و جبران همه این صدمات را در بیاوریم.

اما موانع دیگری هم بر سر راه گذشت و بخشایش ما وجود دارد. افکار و عقایدی به طور خودکار جلوی گذشت کردن ما را می گیرند. به خودمان می گوییم، "او را نمی بخشم چون او هیچگاه مسئولیت کارهایی که انجام داده است را نمی پذیرد." یا "اگر او را ببخشم ریا کرده ام چون در باطن میلی به بخشیدن او ندارم." یا "فقط افراد ضعیف گذشت می کنند."

برای این رفتارهایمان همیشه توجیهاتی نیز داریم. وقتی کسی به ما صدمه ای می زند، ما برای رفتار آن فرد دنبال یک سری توجیهات هستیم. با خود می گوییم که حتماً به خاطر شخصیت پستش بوده است. یا اینکه می گوییم، "آدم بی حواس و بی دقتی است." یا "او برای من، ارزشی قائل نیست" یا "از قصد این کار را انجام داده." و آنها را با خشونت هر چه تمام تر قضاوت خواهیم کرد.