آیه نورانی شب دواز دهم ماه مبارک رمضان

این آیه، بدنبال محکوم کردن ربا در آیات قبل، از انفاق و عفو و گذشت و تعاون تمجید مى‏کند. یک واقعه‏ى تاریخى آورده‏اند: روزى یکى از خدمتکاران امام سجاد علیه السلام در موقع شستشوى سر و صورت آن حضرت، ظرف آب از دستش افتاد و سر امام علیه السلام را زخمى کرد. امام به او نگاهى کرد. او دریافت که امام ناراحت شده است. بلافاصله گفت: «والکاظمین الغیظ»، امام فرمود: من خشم خود را فرو بردم. او دوباره گفت: «والعافین عن الناس»، امام فرمود: ترا عفو کردم. او گفت: «واللّه یحبّ المحسنین» امام فرمود: تو در راه خدا آزاد هستى. <149> امام صادق‏علیه السلام فرمود: هیچ بنده‏اى نیست که خشم خود را فرو ببرد، مگر آنکه خداوند عزّت او را در دنیا و آخرت فزونى بخشد. خداوند فرمود: «و الکاظمین الغیظ... و اللّه یحبّ المحسنین» این پاداش فروبردن آن خشم است. <150> 1- تقوا، از انفاق جدا نیست. «اُعدّت للمتّقین الّذین ینفقون...» 2- انفاق، سخاوت مى‏خواهد نه ثروت. «فى السرّاء والضرّاء» 3- نه در حال رفاه از محرومان غافل باشیم، و نه در تنگدستى بگوییم که ما خود گرفتاریم. «فى السرّاء والضرّاء» 4- متّقین محکوم غرایز نیستند، آنان حاکم ومالک خویشتن‏اند. «الکاظمین‏الغیظ» 5 - تقوا، از سعه‏ى صدر جدا نیست. «والعافین عن الناس» 6- متّقى، منزوى نیست، بلکه با مال و اخلاق خوب خود، با مردم معاشرت مى‏کند. «ینفقون، کاظمین، عافین» 7- در عفو خطاکار، ایمان او شرط نیست. «والعافین عن الناس» 8 - کسى که مى‏خواهد محبوب خدا شود باید از مال بگذرد و خشم وغضب را فرو برد. «واللّه یحبّ المحسنین» 9- انفاق به محرومان و گذشت از خطاى مردم، از مصادیق احسان و نیکوکارى است. «ینفقون، کاظمین، عافین، محسنین»